گر ستانی پاره‌ای گریان شود ** پاره گر بازش دهی خندان شود

چون نباشد طفل را دانش دثار ** گریه و خنده‌ش ندارد اعتبار

محتشم چون عاریت را ملک دید ** پس بر آن مال دروغین می‌طپید

خواب می‌بیند که او را هست مال ** ترسد از دزدی که برباید جوال 2640

چون ز خوابش بر جهاند گوش‌کش ** پس ز ترس خویش تسخر آیدش

همچنان لرزانی این عالمان ** که بودشان عقل و علم این جهان

از پی این عاقلان ذو فنون ** گفت ایزد در نبی لا یعلمون

هر یکی ترسان ز دزدی کسی ** خویشتن را علم پندارد بسی

گوید او که روزگارم می‌برند ** خود ندارد روزگار سودمند 2645

گوید از کارم بر آوردند خلق ** غرق بی‌کاریست جانش تابه حلق

عور ترسان که منم دامن کشان ** چون رهانم دامن از چنگالشان

صد هزاران فضل داند از علوم ** جان خود را می‌نداند آن ظلوم

داند او خاصیت هر جوهری ** در بیان جوهر خود چون خری

که همی‌دانم یجوز و لایجوز ** خود ندانی تو یجوزی یا عجوز 2650

این روا و آن ناروا دانی ولیک ** تو روا یا ناروایی بین تو نیک

قیمت هر کاله می‌دانی که چیست ** قیمت خود را ندانی احمقیست

سعدها و نحسها دانسته‌ای ** ننگری سعدی تو یا ناشسته‌ای

جان جمله علمها اینست این ** که بدانی من کیم در یوم دین

آن اصول دین بدانستی ولیک ** بنگر اندر اصل خود گر هست نیک 2655

از اصولینت اصول خویش به ** که بدانی اصل خود ای مرد مه

صفت خرمی شهر اهل سبا و ناشکری ایشان

اصلشان بد بود آن اهل سبا ** می‌رمیدندی ز اسباب لقا

دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ ** از چپ و از راست از بهر فراغ

بس که می‌افتاد از پری ثمار ** تنگ می‌شد معبر ره بر گذار

آن نثار میوه ره را می‌گرفت ** از پری میوه ره‌رو در شگفت 2660

سله بر سر در درختستانشان ** پر شدی ناخواست از میوه‌فشان