داند او خاصیت هر جوهری ** در بیان جوهر خود چون خری

که همی‌دانم یجوز و لایجوز ** خود ندانی تو یجوزی یا عجوز 2650

این روا و آن ناروا دانی ولیک ** تو روا یا ناروایی بین تو نیک

قیمت هر کاله می‌دانی که چیست ** قیمت خود را ندانی احمقیست

سعدها و نحسها دانسته‌ای ** ننگری سعدی تو یا ناشسته‌ای

جان جمله علمها اینست این ** که بدانی من کیم در یوم دین

آن اصول دین بدانستی ولیک ** بنگر اندر اصل خود گر هست نیک 2655

از اصولینت اصول خویش به ** که بدانی اصل خود ای مرد مه

صفت خرمی شهر اهل سبا و ناشکری ایشان

اصلشان بد بود آن اهل سبا ** می‌رمیدندی ز اسباب لقا

دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ ** از چپ و از راست از بهر فراغ

بس که می‌افتاد از پری ثمار ** تنگ می‌شد معبر ره بر گذار

آن نثار میوه ره را می‌گرفت ** از پری میوه ره‌رو در شگفت 2660

سله بر سر در درختستانشان ** پر شدی ناخواست از میوه‌فشان

باد آن میوه فشاندی نه کسی ** پر شدی زان میوه دامنها بسی

خوشه‌های زفت تا زیر آمده ** بر سر و روی رونده می‌زده

مرد گلخن‌تاب از پری زر ** بسته بودی در میان زرین کمر

سگ کلیچه کوفتی در زیر پا ** تخمه بودی گرگ صحرا از نوا 2665

گشته آمن شهر و ده از دزد و گرگ ** بز نترسیدی هم از گرگ سترگ

گر بگویم شرح نعمتهای قوم ** که زیادت می‌شد آن یوما بیوم

مانع آید از سخنهای مهم ** انبیا بردند امر فاستقم

آمدن پیغامبران حق به نصیحت اهل سبا

سیزده پیغامبر آنجا آمدند ** گم‌رهان را جمله رهبر می‌شدند

که هله نعمت فزون شد شکر کو ** مرکب شکر ار بخسپد حرکوا 2670

شکر منعم واجب آید در خرد ** ورنه بگشاید در خشم ابد

هین کرم بینید وین خود کس کند ** کز چنین نعمت به شکری بس کند

سر ببخشد شکر خواهد سجده‌ای ** پا ببخشد شکر خواهد قعده‌ای