انبیا گفتند نومیدی بدست ** فضل و رحمتهای باری بی‌حدست

از چنین محسن نشاید ناامید ** دست در فتراک این رحمت زنید

ای بسا کارا که اول صعب گشت ** بعد از آن بگشاده شد سختی گذشت

بعد نومیدی بسی اومیدهاست ** از پس ظلمت بسی خورشیدهاست 2925

خود گرفتم که شما سنگین شدیت ** قفلها بر گوش و بر دل بر زدیت

هیچ ما را با قبولی کار نیست ** کار ما تسلیم و فرمان کردنیست

او بفرمودستمان این بندگی ** نیست ما را از خود این گویندگی

جان برای امر او داریم ما ** گر به ریگی گوید او کاریم ما

غیر حق جان نبی را یار نیست ** با قبول و رد خلقش کار نیست 2930

مزد تبلیغ رسالاتش ازوست ** زشت و دشمن‌رو شدیم از بهر دوست

ما برین درگه ملولان نیستیم ** تا ز بعد راه هر جا بیستیم

دل فرو بسته و ملول آنکس بود ** کز فراق یار در محبس بود

دلبر و مطلوب با ما حاضرست ** در نثار رحمتش جان شاکرست

در دل ما لاله‌زار و گلشنیست ** پیری و پژمردگی را راه نیست 2935

دایما تر و جوانیم و لطیف ** تازه و شیرین و خندان و ظریف

پیش ما صد سال و یکساعت یکیست ** که دراز و کوته از ما منفکیست

آن دراز و کوتهی در جسمهاست ** آن دراز و کوته اندر جان کجاست

سیصد و نه سال آن اصحاب کهف ** پیششان یک روز بی اندوه و لهف

وانگهی بنمودشان یک روز هم ** که به تن باز آمد ارواح از عدم 2940

چون نباشد روز و شب یا ماه و سال ** کی بود سیری و پیری و ملال

در گلستان عدم چون بی‌خودیست ** مستی از سغراق لطف ایزدیست

لم یذق لم یدر هر کس کو نخورد ** کی بوهم آرد جعل انفاس ورد

نیست موهوم ار بدی موهوم آن ** همچو موهومان شدی معدوم آن

دوزخ اندر وهم چون آرد بهشت ** هیچ تابد روی خوب از خوک زشت 2945

هین گلوی خود مبر هان ای مهان ** این‌چنین لقمه رسیده تا دهان