تو بگویی فال بد چون می‌زنی ** پس تو ناصح را مثم می‌کنی

ور منجم گویدت کامروز هیچ ** آنچنان کاری مکن اندر پسیچ

صد ره ار بینی دروغ اختری ** یک دوباره راست آید می‌خری

این نجوم ما نشد هرگز خلاف ** صحتش چون ماند از تو در غلاف 2965

آن طبیب و آن منجم از گمان ** می‌کنند آگاه و ما خود از عیان

دود می‌بینیم و آتش از کران ** حمله می‌آرد به سوی منکران

تو همی‌گویی خمش کن زین مقال ** که زیان ماست قال شوم‌فال

ای که نصح ناصحان را نشنوی ** فال بد با تست هر جا می‌روی

افعیی بر پشت تو بر می‌رود ** او ز بامی بیندش آگه کند 2970

گوییش خاموش غمگینم مکن ** گوید او خوش باش خود رفت آن سخن

چون زند افعی دهان بر گردنت ** تلخ گردد جمله شادی جستنت

پس بدو گویی همین بود ای فلان ** چون بندریدی گریبان در فغان

یا ز بالایم تو سنگی می‌زدی ** تا مرا آن جد نمودی و بدی

او بگوید زآنک می‌آزرده‌ای ** تو بگویی نیک شادم کرده‌ای 2975

گفت من کردم جوامردی بپند ** تا رهانم من ترا زین خشک بند

از لیمی حق آن نشناختی ** مایه‌ی ایذا و طغیان ساختی

این بود خوی لیمان دنی ** بد کند با تو چو نیکویی کنی

نفس را زین صبر می‌کن منحنیش ** که لیمست و نسازد نیکویش

با کریمی گر کنی احسان سزد ** مر یکی را او عوض هفصد دهد 2980

با لیمی چون کنی قهر و جفا ** بنده‌ای گردد ترا بس با وفا

کافران کارند در نعمت جفا ** باز در دوزخ نداشان ربنا

حکمت آفریدن دوزخ آن جهان و زندان این جهان تا معبد متکبران باشد کی ائتیا طوعا او کرها

که لیمان در جفا صافی شوند ** چون وفا بینند خود جافی شوند

مسجد طاعاتشان پس دوزخست ** پای‌بند مرغ بیگانه فخست

هست زندان صومعه‌ی دزد و لیم ** کاندرو ذاکر شود حق را مقیم 2985

چون عبادت بود مقصود از بشر ** شد عبادتگاه گردن‌کش سقر