کخ‌کخی و های و هویی می‌زدند ** تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند

بوالفضولی گفت صوفی را که چیست ** سفره‌ای آویخته وز نان تهیست

گفت رو رو نقش بی‌معنیستی ** تو بجو هستی که عاشق نیستی

عشق نان بی نان غذای عاشق است ** بند هستی نیست هر کو صادقست 3020

عاشقان را کار نبود با وجود ** عاشقان را هست بی سرمایه سود

بال نه و گرد عالم می‌پرند ** دست نه و گو ز میدان می‌برند

آن فقیری کو ز معنی بوی یافت ** دست ببریده همی زنبیل بافت

عاشقان اندر عدم خیمه زدند ** چون عدم یک‌رنگ و نفس واحدند

شیرخواره کی شناسد ذوق لوت ** مر پری را بوی باشد لوت و پوت 3025

آدمی کی بو برد از بوی او ** چونک خوی اوست ضد خوی او

یابد از بو آن پری بوی‌کش ** تو نیابی آن ز صد من لوت خوش

پیش قبطی خون بود آن آب نیل ** آب باشد پیش سبطی جمیل

جاده باشد بحر ز اسرائیلیان ** غرقه گه باشد ز فرعون عوان

مخصوص بودن یعقوب علیه السلام به چشیدن جام حق از روی یوسف و کشیدن بوی حق از بوی یوسف و حرمان برادران و غیر هم ازین هر دو

آنچ یعقوب از رخ یوسف بدید ** خاص او بد آن به اخوان کی رسید 3030

این ز عشقش خویش در چه می‌کند ** و آن بکین از بهر او چه می‌کند

سفره‌ی او پیش این از نان تهیست ** پیش یعقوبست پر کو مشتهیست

روی ناشسته نبیند روی حور ** لا صلوة گفت الا بالطهور

عشق باشد لوت و پوت جانها ** جوع ازین رویست قوت جانها

جوع یوسف بود آن یعقوب را ** بوی نانش می‌رسید از دور جا 3035

آنک بستد پیرهن را می‌شتافت ** بوی پیراهان یوسف می‌نیافت

و آنک صد فرسنگ زان سو بود او ** چونک بد یعقوب می‌بویید بو

ای بسا عالم ز دانش بی‌نصیب ** حافظ علمست آنکس نه حبیب

مستمع از وی همی‌یابد مشام ** گرچه باشد مستمع از جنس عام

زانک پیراهان بدستش عاریه‌ست ** چون بدست آن نخاسی جاریه‌ست 3040

جاریه پیش نخاسی سرسریست ** در کف او از برای مشتریست