اشترانشان را زبان آویخته ** خلق اندر ریگ هر سو ریخته

رحمش آمد گفت هین زوتر روید ** چند یاری سوی آن کثبان دوید 3135

گر سیاهی بر شتر مشک آورد ** سوی میر خود به زودی می‌برد

آن شتربان سیه را با شتر ** سوی من آرید با فرمان مر

سوی کثبان آمدند آن طالبان ** بعد یکساعت بدیدند آنچنان

بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری ** راویه پر آب چون هدیه‌بری

پس بدو گفتند می‌خواند ترا ** این طرف فخر البشر خیر الوری 3140

گفت من نشناسم او را کیست او ** گفت او آن ماه‌روی قندخو

نوعها تعریف کردندش که هست ** گفت مانا او مگر آن شاعرست

که گروهی را زبون کرد او بسحر ** من نیایم جانب او نیم شبر

کش‌کشانش آوریدند آن طرف ** او فغان برداشت در تشنیع و تف

چون کشیدندش به پیش آن عزیز ** گفت نوشید آب و بردارید نیز 3145

جمله را زان مشک او سیراب کرد ** اشتران و هر کسی زان آب خورد

راویه پر کرد و مشک از مشک او ** ابر گردون خیره ماند از رشک او

این کسی دیدست کز یک راویه ** سرد گردد سوز چندان هاویه

این کسی دیدست کز یک مشک آب ** گشت چندین مشک پر بی اضطراب

مشک خود روپوش بود و موج فضل ** می‌رسید از امر او از بحر اصل 3150

آب از جوشش همی‌گردد هوا ** و آن هوا گردد ز سردی آبها

بلک بی علت و بیرون زین حکم ** آب رویانید تکوین از عدم

تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای ** در سبب از جهل بر چفسیده‌ای

با سببها از مسبب غافلی ** سوی این روپوشها زان مایلی

چون سببها رفت بر سر می‌زنی ** ربنا و ربناها می‌کنی 3155

رب می‌گوید برو سوی سبب ** چون ز صنعم یاد کردی ای عجب

گفت زین پس من ترا بینم همه ** ننگرم سوی سبب و آن دمدمه

گویدش ردوا لعادوا کار تست ** ای تو اندر توبه و میثاق سست