مشک خود روپوش بود و موج فضل ** می‌رسید از امر او از بحر اصل

مشک خود روپوش بود و موج فضل ** می‌رسید از امر او از بحر اصل 3150

آب از جوشش همی‌گردد هوا ** و آن هوا گردد ز سردی آبها

بلک بی علت و بیرون زین حکم ** آب رویانید تکوین از عدم

تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای ** در سبب از جهل بر چفسیده‌ای

با سببها از مسبب غافلی ** سوی این روپوشها زان مایلی

چون سببها رفت بر سر می‌زنی ** ربنا و ربناها می‌کنی 3155

رب می‌گوید برو سوی سبب ** چون ز صنعم یاد کردی ای عجب

گفت زین پس من ترا بینم همه ** ننگرم سوی سبب و آن دمدمه

گویدش ردوا لعادوا کار تست ** ای تو اندر توبه و میثاق سست

لیک من آن ننگرم رحمت کنم ** رحمتم پرست بر رحمت تنم

ننگرم عهد بدت بدهم عطا ** از کرم این دم چو می‌خوانی مرا 3160

قافله حیران شد اندر کار او ** یا محمد چیست این ای بحر خو

کرده‌ای روپوش مشک خرد را ** غرقه کردی هم عرب هم کرد را

مشک آن غلام ازغیب پر آب کردن بمعجزه و آن غلام سیاه را سپیدرو کردن باذن الله تعالی

ای غلام اکنون تو پر بین مشک خود ** تا نگویی درشکایت نیک و بد

آن سیه حیران شد از برهان او ** می‌دمید از لامکان ایمان او

چشمه‌ای دید از هوا ریزان شده ** مشک او روپوش فیض آن شده 3165

زان نظر روپوشها هم بر درید ** تا معین چشمه‌ی غیبی بدید

چشمها پر آب کرد آن دم غلام ** شد فراموشش ز خواجه وز مقام

دست و پایش ماند از رفتن به راه ** زلزله افکند در جانش اله

باز بهر مصلحت بازش کشید ** که به خویش آ باز رو ای مستفید

وقت حیرت نیست حیرت پیش تست ** این زمان در ره در آ چالاک و چست 3170

دستهای مصطفی بر رو نهاد ** بوسه‌های عاشقانه بس بداد

مصطفی دست مبارک بر رخش ** آن زمان مالید و کرد او فرخش

شد سپید آن زنگی و زاده‌ی حبش ** همچو بدر و روز روشن شد شبش

یوسفی شد در جمال و در دلال ** گفتش اکنون رو بده وا گوی حال