زان نظر روپوشها هم بر درید ** تا معین چشمه‌ی غیبی بدید

چشمها پر آب کرد آن دم غلام ** شد فراموشش ز خواجه وز مقام

دست و پایش ماند از رفتن به راه ** زلزله افکند در جانش اله

باز بهر مصلحت بازش کشید ** که به خویش آ باز رو ای مستفید

وقت حیرت نیست حیرت پیش تست ** این زمان در ره در آ چالاک و چست 3170

دستهای مصطفی بر رو نهاد ** بوسه‌های عاشقانه بس بداد

مصطفی دست مبارک بر رخش ** آن زمان مالید و کرد او فرخش

شد سپید آن زنگی و زاده‌ی حبش ** همچو بدر و روز روشن شد شبش

یوسفی شد در جمال و در دلال ** گفتش اکنون رو بده وا گوی حال

او همی‌شد بی سر و بی پای مست ** پای می‌نشناخت در رفتن ز دست 3175

پس بیامد با دو مشک پر روان ** سوی خواجه از نواحی کاروان

دیدن خواجه غلام خود را سپید و ناشناختن کی اوست و گفتن کی غلام مرا تو کشته‌ای خونت گرفت و خدا ترا به دست من انداخت

خواجه از دورش بدید و خیره ماند ** از تحیر اهل آن ده را بخواند

راویه‌ی ما اشتر ما هست این ** پس کجا شد بنده‌ی زنگی‌جبین

این یکی بدریست می‌آید ز دور ** می‌زند بر نور روز از روش نور

کو غلام ما مگر سرگشته شد ** یا بدو گرگی رسید و کشته شد 3180

چون بیامد پیش گفتش کیستی ** از یمن زادی و یا ترکیستی

گو غلامم را چه کردی راست گو ** گر بکشتی وا نما حیلت مجو

گفت اگر کشتم بتو چون آمدم ** چون به پای خود درین خون آمدم

کو غلام من بگفت اینک منم ** کرد دست فضل یزدان روشنم

هی چه می‌گویی غلام من کجاست ** هین نخواهی رست از من جز براست 3185

گفت اسرار ترا با آن غلام ** جمله وا گویم یکایک من تمام

زان زمانی که خریدی تو مرا ** تا به اکنون باز گویم ماجرا

تا بدانی که همانم در وجود ** گرچه از شبدیز من صبحی گشود

رنگ دیگر شد ولیکن جان پاک ** فارغ از رنگست و از ارکان و خاک

تن‌شناسان زود ما را گم کنند ** آب‌نوشان ترک مشک و خم کنند 3190