می‌بیاموزد مرا وصف رسول ** زان علوم می‌رهاند زین سفول

پس رسولش گفت ای طفل رضیع ** چیست نامت باز گو و شو مطیع 3230

گفت نامم پیش حق عبدالعزیز ** عبد عزی پیش این یک مشت حیز

من ز عزی پاک و بیزار و بری ** حق آنک دادت این پیغامبری

کودک دو ماهه همچون ماه بدر ** درس بالغ گفته چون اصحاب صدر

پس حنوط آن دم ز جنت در رسید ** تا دماغ طفل و مادر بو کشید

هر دو می‌گفتند کز خوف سقوط ** جان سپردن به برین بوی حنوط 3235

آن کسی را کش معرف حق بود ** جامد و نامیش صد صدق زند

آنکسی را کش خدا حافظ بود ** مرغ و ماهی مر ورا حارس شود

ربودن عقاب موزه‌ی مصطفی علیه السلام و بردن بر هوا و نگون کردن و از موزه مار سیاه فرو افتادن

اندرین بودند کواز صلا ** مصطفی بشنید از سوی علا

خواست آبی و وضو را تازه کرد ** دست و رو را شست او زان آب سرد

هر دو پا شست و به موزه کرد رای ** موزه را بربود یک موزه‌ربای 3240

دست سوی موزه برد آن خوش‌خطاب ** موزه را بربود از دستش عقاب

موزه را اندر هوا برد او چو باد ** پس نگون کرد و از آن ماری فتاد

در فتاد از موزه یک مار سیاه ** زان عنایت شد عقابش نیکخواه

پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود