دست سوی موزه برد آن خوش‌خطاب ** موزه را بربود از دستش عقاب

O güzel sözlü Peygamber, tam pabucu eline almışken tavşancıl pabucunu elinden kapıvermişti.

موزه را اندر هوا برد او چو باد ** پس نگون کرد و از آن ماری فتاد

Kuş, yel gibi havalandı, pabucu, tersine çevirdi, içinden bir yılan düştü.

در فتاد از موزه یک مار سیاه ** زان عنایت شد عقابش نیکخواه

Kapkara bir yılandı o… tavşancıl, bu hareketiyle Peygamber’e iyilik etmek istemiş, Allah inayetine sebep olmuştu.

پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

Kuş, sonra pabucu getirip “Buyur, namaza git” diye Peygamber’in önüne koydu.

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

Âdeta “Bu küstahlığı zoraki yaptım, yoksa benim de edep ağacından bir dalcağızım var, ben de haddimce edep erkân nedir, bilirim“ diyordu.

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

Vay o kişiye ki küstahça adım atar, nefsine uyar da lüzumsuz fetvalar verir!

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

Peygamber, şükretti de dedi ki: “Biz, bunu cefa sanıyorduk, hâlbuki vefanın ta kendisiymiş!“

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

Pabucumu kaptın, aklım karıştı, canım sıkıldı, sen beni gamdan kurtarıyormuşsun, bense gama düşmüştüm!

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

Allah, bize bütün gaypları gösterdi ama o sırada gönlüm, kendimle meşguldü! “

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

Tavşancıl, “Sen, gafil olmazsın, bu, senden uzak. Ey Mustafa, benim gaybı görmem de sendeki bilginin aksinden!

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

Havadayken pabucun içindeki yılanı görmem, kendimden değil, senden aksetti bu bana“ dedi.

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

Nurlu kişinin aksi de aydındır. Zulmette kalanın aksiyse baştanbaşa külhan kesilir.

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود

Allah kulunun aksi tamamıyla nurdur, yabancının aksiyse tamamıyla körlük!

عکس هر کس را بدان ای جان ببین ** پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین

Ey can, herkesin aksi nedir, bunu bil… dilediğin kişinin yanında otur!

وجه عبرت گرفتن ازین حکایت و یقین دانستن کی ان مع العسر یسرا

Bu hikâyeden ibret alış şüphesiz olarak her güçlüğün bir kolaylığı olduğunu biliş

عبرتست آن قصه ای جان مر ترا ** تا که راضی باشی در حکم خدا 3255

Ey can o hikâye, Allah hükmüne razı olasın diye sana ibrettir.

تا که زیرک باشی و نیکوگمان ** چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان

İbret al da kötü bir işe düşünce aklını başına devşir, ye’se düşme, hüsnü zanda bulun!

دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان

Başkaları, o hâdiseden korkup sapsarı kesilse bile sen aldırış etme. Fayda, zamanında da, ziyan zamanında da gül gibi gülmeye bak!

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی

Gülün yapraklarını birer birer koparsan da yine gülmeyi bırakmaz, yine solup gamlanmaz.

گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

Bir dikenden niçin gama düşeyim? Zaten bu gülmeyi diken yüzünden buldum der.

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

Takdir yüzünden kaybettiğin şeyler, muhakkak senden belâyı giderir… Bunu böyle bil!

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

Tasavvuf nedir diye bir uluya sordular da dedi ki: Sıkıntı zamanı, gönülde neşe, ferah bulmak!

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

Allah’ın verdiği mihnet ve cefayı da Peygamber’in pabucunu kapan tavşancıl say.

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

Tavşancıl, Peygamber’in ayağını yılan sokmasın diye pabucu kaptı, toza, toprağa bulanmamış akla ne mutlu!

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

Allah, “Kaybettiğiniz şeylere eseflenmeyin, hatta kurt gelse de keçinizi yese bile“ buyurdu.

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

O belâ, daha büyük belâları defetmek, o ziyan daha dehşetli ziyanları menetmek içindir.

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

Bir adamın, Musa’dan hayvanların, kuşların dillerini öğrenmeyi istemesi