پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود

عکس هر کس را بدان ای جان ببین ** پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین

وجه عبرت گرفتن ازین حکایت و یقین دانستن کی ان مع العسر یسرا

عبرتست آن قصه ای جان مر ترا ** تا که راضی باشی در حکم خدا 3255

تا که زیرک باشی و نیکوگمان ** چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان

دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی

گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

گفت موسی را یکی مرد جوان ** که بیاموزم زبان جانوران

تا بود کز بانگ حیوانات و دد ** عبرتی حاصل کنم در دین خود

چون زبانهای بنی آدم همه ** در پی آبست و نان و دمدمه