ما خروسان چون مذن راست‌گوی ** هم رقیب آفتاب و وقت‌جوی

پاسبان آفتابیم از درون ** گر کنی بالای ما طشتی نگون

پاسبان آفتابند اولیا ** در بشر واقف ز اسرار خدا

اصل ما را حق پی بانگ نماز ** داد هدیه آدمی را در جهاز

گر بناهنگام سهوی‌مان رود ** در اذان آن مقتل ما می‌شود 3335

گفت ناهنگام حی عل فلاح ** خون ما را می‌کند خوار و مباح

آنک معصوم آمد و پاک از غلط ** آن خروس جان وحی آمد فقط

آن غلامش مرد پیش مشتری ** شد زیان مشتری آن یکسری

او گریزانید مالش را ولیک ** خون خود را ریخت اندر یاب نیک

یک زیان دفع زیانها می‌شدی ** جسم و مال ماست جانها را فدا 3340

پیش شاهان در سیاست‌گستری ** می‌دهی تو مال و سر را می‌خری

اعجمی چون گشته‌ای اندر قضا ** می‌گریزانی ز داور مال را

خبر کردن خروس از مرگ خواجه

لیک فردا خواهد او مردن یقین ** گاو خواهد کشت وارث در حنین

صاحب خانه بخواهد مرد رفت ** روز فردا نک رسیدت لوت زفت

پاره‌های نان و لالنگ و طعام ** در میان کوی یابد خاص و عام 3345

گاو قربانی و نانهای تنک ** بر سگان و سایلان ریزد سبک

مرگ اسپ و استر و مرگ غلام ** بد قضا گردان این مغرور خام

از زیان مال و درد آن گریخت ** مال افزون کرد و خون خویش ریخت

این ریاضتهای درویشان چراست ** کان بلا بر تن بقای جانهاست

تا بقای خود نیابد سالکی ** چون کند تن را سقیم و هالکی 3350

دست کی جنبد به ایثار و عمل ** تا نبیند داده را جانش بدل

آنک بدهد بی امید سودها ** آن خدایست آن خدایست آن خدا

یا ولی حق که خوی حق گرفت ** نور گشت و تابش مطلق گرفت

کو غنی است و جز او جمله فقیر ** کی فقیری بی عوض گوید که گیر

تا نبیند کودکی که سیب هست ** او پیاز گنده را ندهد ز دست 3355