کی رسانند آن امانت را بتو ** تا نباشی پیششان راکع دوتو

هر ادبشان کی همی‌آید پسند ** کامدند ایشان ز ایوان بلند

نه گدایانند کز هر خدمتی ** از تو دارند ای مزور منتی 3610

لیک با بی‌رغبتیها ای ضمیر ** صدقه‌ی سلطان بیفشان وا مگیر

اسپ خود را ای رسول آسمان ** در ملولان منگر و اندر جهان

فرخ آن ترکی که استیزه نهد ** اسپش اندر خندق آتش جهد

گرم گرداند فرس را آنچنان ** که کند آهنگ اوج آسمان

چشم را از غیر و غیرت دوخته ** همچو آتش خشک و تر را سوخته 3615

گر پشیمانی برو عیبی کند ** آتش اول در پشیمانی زند

خود پشیمانی نروید از عدم ** چون ببیند گرمی صاحب‌قدم

شناختن هر حیوانی بوی عدو خود را و حذر کردن و بطالت و خسارت آنکس کی عدو کسی بود کی ازو حذر ممکن نیست و فرار ممکن نی و مقابله ممکن نی

اسپ داند بانگ و بوی شیر را ** گر چه حیوانست الا نادرا

بل عدو خویش را هر جانور ** خود بداند از نشان و از اثر

روز خفاشک نیارد بر پرید ** شب برون آمد چو دزدان و چرید 3620

از همه محروم‌تر خفاش بود ** که عدو آفتاب فاش بود

نه تواند در مصافش زخم خورد ** نه بنفرین تاندش مهجور کرد

آفتابی که بگرداند قفاش ** از برای غصه و قهر خفاش

غایت لطف و کمال او بود ** گرنه خفاشش کجا مانع شود

دشمنی گیری بحد خویش گیر ** تا بود ممکن که گردانی اسیر 3625

قطره با قلزم چو استیزه کند ** ابلهست او ریش خود بر می‌کند

حیلت او از سبالش نگذرد ** چنبره‌ی حجره‌ی قمر چون بر درد

با عدو آفتاب این بد عتاب ** ای عدو آفتاب آفتاب

ای عدو آفتابی کز فرش ** می‌بلرزد آفتاب و اخترش

تو عدو او نه‌ای خصم خودی ** چه غم آتش را که تو هیزم شدی 3630

ای عجب از سوزشت او کم شود ** یا ز درد سوزشت پر غم شود

رحمتش نه رحمت آدم بود ** که مزاج رحم آدم غم بود