چونک بیخ بد بود زودش بزن ** تا نروید زشت‌خاری در چمن

قبض دیدی چاره‌ی آن قبض کن ** زانک سرها جمله می‌روید ز بن

بسط دیدی بسط خود را آب ده ** چون بر آید میوه با اصحاب ده

باقی قصه‌ی اهل سبا

آن سبا ز اهل صبا بودند و خام ** کارشان کفران نعمت با کرام

باشد آن کفران نعمت در مثال ** که کنی با محسن خود تو جدال 365

که نمی‌باید مرا این نیکوی ** من برنجم زین چه رنجم می‌شوی

لطف کن این نیکوی را دور کن ** من نخواهم چشم زودم کور کن

پس سبا گفتند باعد بیننا ** شیننا خیر لنا خذ زیننا

ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ ** نه زنان خوب و نه امن و فراغ

شهرها نزدیک همدیگر بدست ** آن بیابانست خوش کانجا ددست 370

یطلب الانسان فی الصیف الشتا ** فاذا جاء الشتا انکر ذا

فهو لا یرضی بحال ابدا ** لا بضیق لا بعیش رغدا

قتل الانسان ما اکفره ** کلما نال هدی انکره

نفس زین سانست زان شد کشتنی ** اقتلوا انفسکم گفت آن سنی

خار سه سویست هر چون کش نهی ** در خلد وز زخم او تو کی جهی 375

آتش ترک هوا در خار زن ** دست اندر یار نیکوکار زن

چون ز حد بردند اصحاب سبا ** که بپیش ما وبا به از صبا

ناصحانشان در نصیحت آمدند ** از فسوق و کفر مانع می‌شدند

قصد خون ناصحان می‌داشتند ** تخم فسق و کافری می‌کاشتند

چون قضا آید شود تنگ این جهان ** از قضا حلوا شود رنج دهان 380

گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا ** تحجب الابصار اذ جاء القضا

چشم بسته می‌شود وقت قضا ** تا نبیند چشم کحل چشم را

مکر آن فارس چو انگیزید گرد ** آن غبارت ز استغاثت دور کرد

سوی فارس رو مرو سوی غبار ** ورنه بر تو کوبد آن مکر سوار

گفت حق آن را که این گرگش بخورد ** دید گرد گرگ چون زاری نکرد 385