ناصحانشان در نصیحت آمدند ** از فسوق و کفر مانع می‌شدند

قصد خون ناصحان می‌داشتند ** تخم فسق و کافری می‌کاشتند

چون قضا آید شود تنگ این جهان ** از قضا حلوا شود رنج دهان 380

گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا ** تحجب الابصار اذ جاء القضا

چشم بسته می‌شود وقت قضا ** تا نبیند چشم کحل چشم را

مکر آن فارس چو انگیزید گرد ** آن غبارت ز استغاثت دور کرد

سوی فارس رو مرو سوی غبار ** ورنه بر تو کوبد آن مکر سوار

گفت حق آن را که این گرگش بخورد ** دید گرد گرگ چون زاری نکرد 385

او نمی‌دانست گرد گرگ را ** با چنین دانش چرا کرد او چرا

گوسفندان بوی گرگ با گزند ** می‌بدانند و بهر سو می‌خزند

مغز حیوانات بوی شیر را ** می‌بداند ترک می‌گوید چرا

بوی شیر خشم دیدی باز گرد ** با مناجات و حذر انباز گرد

وا نگشتند آن گروه از گرد گرگ ** گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ 390

بر درید آن گوسفندان را بخشم ** که ز چوپان خرد بستند چشم

چند چوپانشان بخواند و نامدند ** خاک غم در چشم چوپان می‌زدند

که برو ما از تو خود چوپان‌تریم ** چون تبع گردیم هر یک سروریم

طعمه‌ی گرگیم و آن یار نه ** هیزم ناریم و آن عار نه

حمیتی بد جاهلیت در دماغ ** بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ 395

بهر مظلومان همی‌کندند چاه ** در چه افتادند و می‌گفتند آه

پوستین یوسفان بکشافتند ** آنچ می‌کردند یک یک یافتند

کیست آن یوسف دل حق‌جوی تو ** چون اسیری بسته اندر کوی تو

جبرئیلی را بر استن بسته‌ای ** پر و بالش را به صد جا خسته‌ای

پیش او گوساله بریان آوری ** گه کشی او را به کهدان آوری 400

که بخور اینست ما را لوت و پوت ** نیست او را جز لقاء الله قوت

زین شکنجه و امتحان آن مبتلا ** می‌کند از تو شکایت با خدا