که خدا آن دیو را خناس خواند ** کو سر آن خارپشتک را بماند

که خدا آن دیو را خناس خواند ** کو سر آن خارپشتک را بماند 4060

می نهان گردد سر آن خارپشت ** دم‌بدم از بیم صیاد درشت

تا چو فرصت یافت سر آرد برون ** زین چنین مکری شود مارش زبون

گرنه نفس از اندرون راهت زدی ** ره‌زنان را بر تو دستی کی بدی

زان عوان مقتضی که شهوتست ** دل اسیر حرص و آز و آفتست

زان عوان سر شدی دزد و تباه ** تا عوانان را به قهر تست راه 4065

در خبر بشنو تو این پند نکو ** بیم جنبیکم لکم اعدی عدو

طمطراق این عدو مشنو گریز ** کو چو ابلیسست در لج و ستیز

بر تو او از بهر دنیا و نبرد ** آن عذاب سرمدی را سهل کرد

چه عجب گر مرگ را آسان کند ** او ز سحر خویش صد چندان کند

سحر کاهی را به صنعت که کند ** باز کوهی را چو کاهی می‌تند 4070

زشتها را نغز گرداند به فن ** نغزها را زشت گرداند به ظن

کار سحر اینست کو دم می‌زند ** هر نفس قلب حقایق می‌کند

آدمی را خر نماید ساعتی ** آدمی سازد خری را وآیتی

این چنین ساحر درون تست و سر ** ان فی الوسواس سحرا مستتر

اندر آن عالم که هست این سحرها ** ساحران هستند جادویی‌گشا 4075

اندر آن صحرا که رست این زهر تر ** نیز روییدست تریاق ای پسر

گویدت تریاق از من جو سپر ** که ز زهرم من به تو نزدیکتر

گفت او سحرست و ویرانی تو ** گفت من سحرست و دفع سحر او

مکرر کردن عاذلان پند را بر آن مهمان آن مسجد مهمان کش

گفت پیغامبر که ان فی البیان ** سحرا و حق گفت آن خوش پهلوان

هین مکن جلدی برو ای بوالکرم ** مسجد و ما را مکن زین متهم 4080

که بگوید دشمنی از دشمنی ** آتشی در ما زند فردا دنی

که بتاسانید او را ظالمی ** بر بهانه‌ی مسجد او بد سالمی

تا بهانه‌ی قتل بر مسجد نهد ** چونک بدنامست مسجد او جهد

تهمتی بر ما منه ای سخت‌جان ** که نه‌ایم آمن ز مکر دشمنان