با فراقت کافران را نیست تاب ** می‌گود یا لیتنی کنت تراب

حال او اینست کو خود زان سوست ** چون بود بی تو کسی کان توست

حق همی‌گوید که آری ای نزه ** لیک بشنو صبر آر و صبر به 410

صبح نزدیکست خامش کم خروش ** من همی‌کوشم پی تو تو مکوش

بقیه‌ی داستان رفتن خواجه به دعوت روستایی سوی ده

شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد ** روستایی خواجه را بین خانه برد

قصه‌ی اهل سبا یک گوشه نه ** آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

روستایی در تملق شیوه کرد ** تا که حزم خواجه را کالیوه کرد

از پیام اندر پیام او خیره شد ** تا زلال حزم خواجه تیره شد 415

هم ازینجا کودکانش در پسند ** نرتع و نلعب بشادی می‌زدند

همچو یوسف کش ز تقدیر عجب ** نرتع و نلعب ببرد از ظل آب

آن نه بازی بلک جانبازیست آن ** حیله و مکر و دغاسازیست آن

هرچه از یارت جدا اندازد آن ** مشنو آن را کان زیان دارد زیان

گر بود آن سود صد در صد مگیر ** بهر زر مگسل ز گنجور ای فقیر 420

این شنو که چند یزدان زجر کرد ** گفت اصحاب نبی را گرم و سرد

زانک بر بانگ دهل در سال تنگ ** جمعه را کردند باطل بی درنگ

تا نباید دیگران ارزان خرند ** زان جلب صرفه ز ما ایشان برند

ماند پیغامبر بخلوت در نماز ** با دو سه درویش ثابت پر نیاز

گفت طبل و لهو و بازرگانیی ** چونتان ببرید از ربانیی 425

قد فضضتم نحو قمح هائما ** ثم خلیتم نبیا قائما

بهر گندم تخم باطل کاشتید ** و آن رسول حق را بگذاشتید

صحبت او خیر من لهوست و مال ** بین کرا بگذاشتی چشمی بمال

خود نشد حرص شما را این یقین ** که منم رزاق و خیر الرازقین

آنک گندم را ز خود روزی دهد ** کی توکلهات را ضایع نهد 430

از پی گندم جدا گشتی از آن ** که فرستادست گندم ز آسمان

دعوت باز بطان را از آب به صحرا

باز گوید بط را کز آب خیز ** تا ببینی دشتها را قندریز