عاقلی گفتش مزن طبلک که او ** پخته‌ی طبلست با آنشست خو

پیش او چه بود تبوراک تو طفل ** که کشد او طبل سلطان بیست کفل

عاشقم من کشته‌ی قربان لا ** جان من نوبتگه طبل بلا

خود تبوراکست این تهدیدها ** پیش آنچ دیده است این دیدها

ای حریفان من از آنها نیستم ** کز خیالاتی درین ره بیستم 4100

من چو اسماعیلیانم بی‌حذر ** بل چو اسمعیل آزادم ز سر

فارغم از طمطراق و از ریا ** قل تعالوا گفت جانم را بیا

گفت پیغامبر که جاد فی السلف ** بالعطیه من تیقن بالخلف

هر که بیند مر عطا را صد عوض ** زود دربازد عطا را زین غرض

جمله در بازار از آن گشتند بند ** تا چو سود افتاد مال خود دهند 4105

زر در انبانها نشسته منتظر ** تا که سود آید ببذل آید مصر

چون ببیند کاله‌ای در ربح بیش ** سرد گردد عشقش از کالای خویش

گرم زان ماندست با آن کو ندید ** کاله‌های خویش را ربح و مزید

همچنین علم و هنرها و حرف ** چون بدید افزون از آنها در شرف

تا به از جان نیست جان باشد عزیز ** چون به آمد نام جان شد چیز لیز 4110

لعبت مرده بود جان طفل را ** تا نگشت او در بزرگی طفل‌زا

این تصور وین تخیل لعبتست ** تا تو طفلی پس بدانت حاجتست

چون ز طفلی رست جان شد در وصال ** فارغ از حس است و تصویر و خیال

نیست محرم تا بگویم بی‌نفاق ** تن زدم والله اعلم بالوفاق

مال و تن برف‌اند ریزان فنا ** حق خریدارش که الله اشتری 4115

برفها زان از ثمن اولیستت ** که هیی در شک یقینی نیستت

وین عجب ظنست در تو ای مهین ** که نمی‌پرد به بستان یقین

هر گمان تشنه‌ی یقینست ای پسر ** می‌زند اندر تزاید بال و پر

چون رسد در علم پس پر پا شود ** مر یقین را علم او بویا شود

زانک هست اندر طریق مفتتن ** علم کمتر از یقین و فوق ظن 4120