آنچ گل را گفت حق خندانش کرد ** با دل من گفت و صد چندانش کرد

آنچ زد بر سرو و قدش راست کرد ** و آنچ از وی نرگس و نسرین بخورد 4130

آنچ نی را کرد شیرین جان و دل ** و آنچ خاکی یافت ازو نقش چگل

آنچ ابرو را چنان طرار ساخت ** چهره را گلگونه و گلنار ساخت

مر زبان را داد صد افسون‌گری ** وانک کان را داد زر جعفری

چون در زرادخانه باز شد ** غمزه‌های چشم تیرانداز شد

بر دلم زد تیر و سوداییم کرد ** عاشق شکر و شکرخاییم کرد 4135

عاشق آنم که هر آن آن اوست ** عقل و جان جاندار یک مرجان اوست

من نلافم ور بلافم همچو آب ** نیست در آتش‌کشی‌ام اضطراب

چون بدزدم چون حفیظ مخزن اوست ** چون نباشم سخت‌رو پشت من اوست

هر که از خورشید باشد پشت گرم ** سخت رو باشد نه بیم او را نه شرم

همچو روی آفتاب بی‌حذر ** گشت رویش خصم‌سوز و پرده‌در 4140

هر پیمبر سخت‌رو بد در جهان ** یکسواره کوفت بر جیش شهان

رو نگردانید از ترس و غمی ** یک‌تنه تنها بزد بر عالمی

سنگ باشد سخت‌رو و چشم‌شوخ ** او نترسد از جهان پر کلوخ

کان کلوخ از خشت‌زن یک‌لخت شد ** سنگ از صنع خدایی سخت شد

گوسفندان گر برونند از حساب ** ز انبهیشان کی بترسد آن قصاب 4145

کلکم راع نبی چون راعیست ** خلق مانند رمه او ساعیست

از رمه چوپان نترسد در نبرد ** لیکشان حافظ بود از گرم و سرد

گر زند بانگی ز قهر او بر رمه ** دان ز مهرست آن که دارد بر همه

هر زمان گوید به گوشم بخت نو ** که ترا غمگین کنم غمگین مشو

من ترا غمگین و گریان زان کنم ** تا کت از چشم بدان پنهان کنم 4150

تلخ گردانم ز غمها خوی تو ** تا بگردد چشم بد از روی تو

نه تو صیادی و جویای منی ** بنده و افکنده‌ی رای منی

حیله اندیشی که در من در رسی ** در فراق و جستن من بی‌کسی