ظاهر قرآن چو شخص آدمیست ** که نقوشش ظاهر و جانش خفیست

مرد را صد سال عم و خال او ** یک سر مویی نبیند حال او

بیان آنک رفتن انبیا و اولیا به کوهها و غارها جهت پنهان کردن خویش نیست و جهت خوف تشویش خلق نیست بلک جهت ارشاد خلق است و تحریض بر انقطاع از دنیا به قدر ممکن

آنک گویند اولیا در که بوند ** تا ز چشم مردمان پنهان شوند 4250

پیش خلق ایشان فراز صد که‌اند ** گام خود بر چرخ هفتم می‌نهند

پس چرا پنهان شود که‌جو بود ** کو ز صد دریا و که زان سو بود

حاجتش نبود به سوی که گریخت ** کز پیش کره‌ی فلک صد نعل ریخت

چرخ گردید و ندید او گرد جان ** تعزیت‌جامه بپوشید آسمان

گر به ظاهر آن پری پنهان بود ** آدمی پنهان‌تر از پریان بود 4255

نزد عاقل زان پری که مضمرست ** آدمی صد بار خود پنهان‌ترست

آدمی نزدیک عاقل چون خفیست ** چون بود آدم که در غیب او صفیست

تشبیه صورت اولیا و صورت کلام اولیا به صورت عصای موسی و صورت افسون عیسی علیهما السلام

آدمی همچون عصای موسی‌است ** آدمی همچون فسون عیسی‌است

در کف حق بهر داد و بهر زین ** قلب مومن هست بین اصبعین

ظاهرش چوبی ولیکن پیش او ** کون یک لقمه چو بگشاید گلو 4260

تو مبین ز افسون عیسی حرف و صوت ** آن ببین کز وی گریزان گشت موت

تو مبین ز افسونش آن لهجات پست ** آن نگر که مرده بر جست و نشست

تو مبین مر آن عصا را سهل یافت ** آن ببین که بحر خضرا را شکافت

تو ز دوری دیده‌ای چتر سیاه ** یک قدم فا پیش نه بنگر سپاه

تو ز دوری می‌نبینی جز که گرد ** اندکی پیش آ ببین در گرد مرد 4265

دیده‌ها را گرد او روشن کند ** کوهها را مردی او بر کند

چون بر آمد موسی از اقصای دشت ** کوه طور از مقدمش رقاص گشت

تفسیر یا جبال اوبی معه والطیر

روی داود از فرش تابان شده ** کوهها اندر پیش نالان شده

کوه با داود گشته همرهی ** هردو مطرب مست در عشق شهی

یا جبال اوبی امر آمده ** هر دو هم‌آواز و هم‌پرده شده 4270

گفت داودا تو هجرت دیده‌ای ** بهر من از همدمان ببریده‌ای

ای غریب فرد بی مونس شده ** آتش شوق از دلت شعله زده