بهر گندم تخم باطل کاشتید ** و آن رسول حق را بگذاشتید

صحبت او خیر من لهوست و مال ** بین کرا بگذاشتی چشمی بمال

خود نشد حرص شما را این یقین ** که منم رزاق و خیر الرازقین

آنک گندم را ز خود روزی دهد ** کی توکلهات را ضایع نهد 430

از پی گندم جدا گشتی از آن ** که فرستادست گندم ز آسمان

دعوت باز بطان را از آب به صحرا

باز گوید بط را کز آب خیز ** تا ببینی دشتها را قندریز

بط عاقل گویدش ای باز دور ** آب ما را حصن و امنست و سرور

دیو چون باز آمد ای بطان شتاب ** هین به بیرون کم روید از حصن آب

باز را گویند رو رو باز گرد ** از سر ما دست دار ای پای‌مرد 435

ما بری از دعوتت دعوت ترا ** ما ننوشیم این دم تو کافرا

حصن ما را قند و قندستان ترا ** من نخواهم هدیه‌ات بستان ترا

چونک جان باشد نیاید لوت کم ** چونک لشکر هست کم ناید علم

خواجه‌ی حازم بسی عذر آورید ** بس بهانه کرد با دیو مرید

گفت این دم کارها دارم مهم ** گر بیایم آن نگردد منتظم 440

شاه کار نازکم فرموده است ** ز انتظارم شاه شب نغنوده است

من نیارم ترک امر شاه کرد ** من نتانم شد بر شه روی‌زرد

هر صباح و هر مسا سرهنگ خاص ** می‌رسد از من همی‌جوید مناص

تو روا داری که آیم سوی ده ** تا در ابرو افکند سلطان گره

بعد از آن درمان خشمش چون کنم ** زنده خود را زین مگر مدفون کنم 445

زین نمط او صد بهانه باز گفت ** حیله‌ها با حکم حق نفتاد جفت

گر شود ذرات عالم حیله‌پیچ ** با قضای آسمان هیچند هیچ

چون گریزد این زمین از آسمان ** چون کند او خویش را از وی نهان

هرچه آید ز آسمان سوی زمین ** نه مفر دارد نه چاره نه کمین

آتش ار خورشید می‌بارد برو ** او بپیش آتشش بنهاده رو 450

ور همی طوفان کند باران برو ** شهرها را می‌کند ویران برو