ای غریب فرد بی مونس شده ** آتش شوق از دلت شعله زده

مطربان خواهی و قوال و ندیم ** کوهها را پیشت آرد آن قدیم

مطرب و قوال و سرنایی کند ** که به پیشت بادپیمایی کند

تا بدانی ناله چون که را رواست ** بی لب و دندان ولی را ناله‌هاست 4275

نغمه‌ی اجزای آن صافی‌جسد ** هر دمی در گوش حسش می‌رسد

همنشینان نشنوند او بشنود ** ای خنک جان کو به غیبش بگرود

بنگرد در نفس خود صد گفت و گو ** همنشین او نبرده هیچ بو

صد سال و صد جواب اندر دلت ** می‌رسد از لامکان تا منزلت

بشنوی تو نشنود زان گوشها ** گر به نزدیک تو آرد گوش را 4280

گیرم ای کر خود تو آن را نشنوی ** چون مثالش دیده‌ای چون نگروی

جواب طعنه‌زننده در مثنوی از قصور فهم خود

ای سگ طاعن تو عو عو می‌کنی ** طعن قرآن را برون‌شو می‌کنی

این نه آن شیرست کز وی جان بری ** یا ز پنجه‌ی قهر او ایمان بری

تا قیامت می‌زند قرآن ندی ** ای گروهی جهل را گشته فدی

که مرا افسانه می‌پنداشتید ** تخم طعن و کافری می‌کاشتید 4285

خود بدیدیت آنک طعنه می‌زدیت ** که شما فانی و افسانه بدیت

من کلام حقم و قایم به ذات ** قوت جان جان و یاقوت زکات

نور خورشیدم فتاده بر شما ** لیک از خورشید ناگشته جدا

نک منم ینبوع آن آب حیات ** تا رهانم عاشقان را از ممات

گر چنان گند آزتان ننگیختی ** جرعه‌ای بر گورتان حق ریختی 4290

نه بگیرم گفت و پند آن حکیم ** دل نگردانم بهر طعنی سقیم

مثل زدن در رمیدن کره‌ی اسپ از آب خوردن به سبب شخولیدن سایسان

آنک فرمودست او اندر خطاب ** کره و مادر همی‌خوردند آب

می‌شخولیدند هر دم آن نفر ** بهر اسپان که هلا هین آب خور

آن شخولیدن به کره می‌رسید ** سر همی بر داشت و از خور می‌رمید

مادرش پرسید کای کره چرا ** می‌رمی هر ساعتی زین استقا 4295

گفت کره می‌شخولند این گروه ** ز اتفاق بانگشان دارم شکوه