آن شخولیدن به کره می‌رسید ** سر همی بر داشت و از خور می‌رمید

مادرش پرسید کای کره چرا ** می‌رمی هر ساعتی زین استقا 4295

گفت کره می‌شخولند این گروه ** ز اتفاق بانگشان دارم شکوه

پس دلم می‌لرزد از جا می‌رود ** ز اتفاق نعره خوفم می‌رسد

گفت مادر تا جهان بودست ازین ** کارافزایان بدند اندر زمین

هین تو کار خویش کن ای ارجمند ** زود کایشان ریش خود بر می‌کنند

وقت تنگ و می‌رود آب فراخ ** پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ 4300

شهره کاریزیست پر آب حیات ** آب کش تا بر دمد از تو نبات

آب خضر از جوی نطق اولیا ** می‌خوریم ای تشنه‌ی غافل بیا

گر نبینی آب کورانه بفن ** سوی جو آور سبو در جوی زن

چون شنیدی کاندرین جو آب هست ** کور را تقلید باید کار بست

جو فرو بر مشک آب‌اندیش را ** تا گران بینی تو مشک خویش را 4305

چون گران دیدی شوی تو مستدل ** رست از تقلید خشک آنگاه دل

گر نبیند کور آب جو عیان ** لیک داند چون سبو بیند گران

که ز جو اندر سبو آبی برفت ** کین سبک بود و گران شد ز آب و زفت

زانک هر بادی مرا در می‌ربود ** باد می‌نربایدم ثقلم فزود

مر سفیهان را رباید هر هوا ** زانک نبودشان گرانی قوی 4310

کشتی بی‌لنگر آمد مرد شر ** که ز باد کژ نیابد او حذر

لنگر عقلست عاقل را امان ** لنگری در یوزه کن از عاقلان

او مددهای خرد چون در ربود ** از خزینه در آن دریای جود

زین چنین امداد دل پر فن شود ** بجهد از دل چشم هم روشن شود

زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست 4315

دل چو بر انوار عقلی نیز زد ** زان نصیبی هم بدو دیده دهد

پس بدان کاب مبارک ز آسمان ** وحی دلها باشد و صدق بیان

ما چو آن کره هم آب جو خوریم ** سوی آن وسواس طاعن ننگریم