نه کم از خاکست کز عشوه‌ی صبا ** سبز پوشد سر بر آرد از فنا

Âşık, topraktan da aşağıyı değil ya… Toprak bile sabah rüzgârının işvesiyle yeşiller giyinir, yokluktan başını kaldırır!

کم ز آب نطفه نبود کز خطاب ** یوسفان زایند رخ چون آفتاب

Meniden de aşağı değil ya… Meni bile Allah emrini duyar da güneş yüzlü Yusuflar meydana getirir!

کم ز بادی نیست شد از امر کن ** در رحم طاوس و مرغ خوش‌سخن 4690

Rüzgârdan da aşağı değil ya… Kün emrini işitir de rahimde tavus olur, güzel güzel söz söyleyen kuş kesilir!

کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد ** ناقه‌ای کان ناقه ناقه زاد زاد

Taştan, topraktan meydana gelen dağdan da aşağı değil ya... Deve doğurur da o deveden de deve yavrusu doğar!

زین همه بگذر نه آن مایه‌ی عدم ** عالمی زاد و بزاید دم بدم

Bunların hepsini bir tarafa bırak, yokluk koskoca bir âlem doğurmadı mı? Hâlâ da her an bütün varlıklar ondan doğmuyor mu?

بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد

Âşık, sıçradı, titredi, neşeli neşeli bir iki döndü, bir iki çark vurdu… Yere kapandı, secdeye vardı!

با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق

Âşığın kendine gelmesi ve sevgiliyi övmeye başlaması sevgilinin şükretmesi

گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف

Dedi ki: “Ey çevresinde canın tavaf edip durduğu Allah ankası… Şükrolsun, kaf dağından geri döndük,

ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق 4695

Ey aşkın kıyamet yerinde İsrafillik eden sevgili… Ey aşkın aşkı, ey aşkın dileği!

اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم

Bana hilât vermeden önce dilerim, kulağını pencereme daya…

گرچه می‌دانی بصفوت حال من ** بنده‌پرور گوش کن اقوال من

Kalbim tertemizdir, bu yüzden halimi bilirsin… Ey kulları yetiştiren, ey kullarına lütuflarda bulunan sevgili, sözlerimi duy!

صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

Ey misli olmayan Sadr, nice zamandır halimi duymanı arzulayıp durdum. Bu arzuyla aklım, fikrim uçtu gitti.

آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

Nice zamandır sözlerimi dinlemeni, derdimi duymanı, o cana canlar katan gülüşlerini,

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

Benim eksik, artık sözlerimi işitmeni, benim kötülükler düşünen canımın işvesini düşünüp durdum, özleyip yattım.

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

Benim sence mâlum olan kalp akçelerimi sağlam para gibi kabul ettin.

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

Şuh bir küstahın küstahlığına gösterdiğin hilme karşı bütün hilimler, bir zerreden ibaretti.

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست

Dinle bak, hizmetinden ayrıldığım andan itibaren nelere uğradım: İlk önce benim için ne evvel kaldı, ne âhir... Ön de gözümden kalktı, son da!

ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود

İkinci, ey güzel sevgili, çok aradım ama sana bir ikinci bulamadım.

ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام ** گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام 4705

Üçüncüsü senden ayrıldım ayrılalı Allah, üçün üçüncüsüdür demiş gibi oldum.

رابعا چون سوخت ما را مزرعه ** می ندانم خامسه از رابعه

Dördüncüsü, ayrılık, tarlamı, ekinimi yaktı; Hâmise’yi Râbia’dan ayırt edemez oldum!

هر کجا یابی تو خون بر خاکها ** پی بری باشد یقین از چشم ما

Nerede topraklar üstünde kan görürsen hiç şüphe etme ki biz oradan geçtik, kanlı gözyaşlarımızı takip ederek izimizi izleyebilirsin!

گفت من رعدست و این بانگ و حنین ** ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین

Sözlerim, bu feryad ü figanın âdeta gök gürültüsü… Yeryüzüne bulutlardan yağmur yağdırmak istiyor!

من میان گفت و گریه می‌تنم ** یا بگریم یا بگویم چون کنم

Söylemekle ağlamak arasında mütereddidim… Nasıl edeyim; ağlayayım mı söyleyeyim mi?

گر بگویم فوت می‌گردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا 4710

Söylesem ağlayamam; fakat ağlarsam sana nasıl şükredebilir, seni nasıl övebilirim?

می‌فتد از دیده خون دل شها ** بین چه افتادست از دیده مرا

Padişahım, gözlerimden gönül kanları akmakta. Bak, gözlerimden neler akıyor?”

این بگفت و گریه در شد آن نحیف ** که برو بگریست هم دون هم شریف

O zayıf âşık, bunları söyleyip ağlamaya başladı… Haline aşağılık kişilerde ağladılar, yüce kişiler de!