چون بکوشم تا سرش پنهان کنم ** سر بر آرد چون علم کاینک منم

رغم انفم گیردم او هر دو گوش ** کای مدمغ چونش می‌پوشی بپوش 4735

گویمش رو گرچه بر جوشیده‌ای ** همچو جان پیدایی و پوشیده‌ای

گوید او محبوس خنبست این تنم ** چون می اندر بزم خنبک می‌زنم

گویمش زان پیش که گردی گرو ** تا نیاید آفت مستی برو

گوید از جام لطیف‌آشام من ** یار روزم تا نماز شام من

چون بیاید شام و دزدد جام من ** گویمش وا ده که نامد شام من 4740

زان عرب بنهاد نام می مدام ** زانک سیری نیست می‌خور را مدام

عشق جوشد باده‌ی تحقیق را ** او بود ساقی نهان صدیق را

چون بجویی تو بتوفیق حسن ** باده آب جان بود ابریق تن

چون بیفزاید می توفیق را ** قوت می بشکند ابریق را

آب گردد ساقی و هم مست آب ** چون مگو والله اعلم بالصواب 4745

پرتو ساقیست کاندر شیره رفت ** شیره بر جوشید و رقصان گشت و زفت

اندرین معنی بپرس آن خیره را ** که چنین کی دیده بودی شیره را

بی تفکر پیش هر داننده هست ** آنک با شوریده شوراننده هست

حکایت عاشقی دراز هجرانی بسیار امتحانی

یک جوانی بر زنی مجنون بدست ** می‌ندادش روزگار وصل دست

بس شکنجه کرد عشقش بر زمین ** خود چرا دارد ز اول عشق کین 4750

عشق از اول چرا خونی بود ** تا گریزد آنک بیرونی بود

چون فرستادی رسولی پیش زن ** آن رسول از رشک گشتی راه‌زن

ور بسوی زن نبشتی کاتبش ** نامه را تصحیف خواندی نایبش

ور صبا را پیک کردی در وفا ** از غباری تیره گشتی آن صبا

رقعه گر بر پر مرغی دوختی ** پر مرغ از تف رقعه سوختی 4755

راههای چاره را غیرت ببست ** لشکر اندیشه را رایت شکست

بود اول مونس غم انتظار ** آخرش بشکست کی هم انتظار

گاه گفتی کین بلای بی‌دواست ** گاه گفتی نه حیات جان ماست