چون بجویی تو بتوفیق حسن ** باده آب جان بود ابریق تن

چون بیفزاید می توفیق را ** قوت می بشکند ابریق را

آب گردد ساقی و هم مست آب ** چون مگو والله اعلم بالصواب 4745

پرتو ساقیست کاندر شیره رفت ** شیره بر جوشید و رقصان گشت و زفت

اندرین معنی بپرس آن خیره را ** که چنین کی دیده بودی شیره را

بی تفکر پیش هر داننده هست ** آنک با شوریده شوراننده هست

حکایت عاشقی دراز هجرانی بسیار امتحانی

یک جوانی بر زنی مجنون بدست ** می‌ندادش روزگار وصل دست

بس شکنجه کرد عشقش بر زمین ** خود چرا دارد ز اول عشق کین 4750

عشق از اول چرا خونی بود ** تا گریزد آنک بیرونی بود

چون فرستادی رسولی پیش زن ** آن رسول از رشک گشتی راه‌زن

ور بسوی زن نبشتی کاتبش ** نامه را تصحیف خواندی نایبش

ور صبا را پیک کردی در وفا ** از غباری تیره گشتی آن صبا

رقعه گر بر پر مرغی دوختی ** پر مرغ از تف رقعه سوختی 4755

راههای چاره را غیرت ببست ** لشکر اندیشه را رایت شکست

بود اول مونس غم انتظار ** آخرش بشکست کی هم انتظار

گاه گفتی کین بلای بی‌دواست ** گاه گفتی نه حیات جان ماست

گاه هستی زو بر آوردی سری ** گاه او از نیستی خوردی بری

چونک بر وی سرد گشتی این نهاد ** جوش کردی گرم چشمه‌ی اتحاد 4760

چونک با بی‌برگی غربت بساخت ** برگ بی‌برگی به سوی او بتاخت

خوشه‌های فکرتش بی‌کاه شد ** شب‌روان را رهنما چون ماه شد

ای بسا طوطی گویای خمش ** ای بسا شیرین‌روان رو ترش

رو به گورستان دمی خامش نشین ** آن خموشان سخن‌گو را ببین

لیک اگر یکرنگ بینی خاکشان ** نیست یکسان حالت چالاکشان 4765

شحم و لحم زندگان یکسان بود ** آن یکی غمگین دگر شادان بود

تو چه دانی تا ننوشی قالشان ** زانک پنهانست بر تو حالشان