عشق از اول چرا خونی بود ** تا گریزد آنک بیرونی بود

چون فرستادی رسولی پیش زن ** آن رسول از رشک گشتی راه‌زن

ور بسوی زن نبشتی کاتبش ** نامه را تصحیف خواندی نایبش

ور صبا را پیک کردی در وفا ** از غباری تیره گشتی آن صبا

رقعه گر بر پر مرغی دوختی ** پر مرغ از تف رقعه سوختی 4755

راههای چاره را غیرت ببست ** لشکر اندیشه را رایت شکست

بود اول مونس غم انتظار ** آخرش بشکست کی هم انتظار

گاه گفتی کین بلای بی‌دواست ** گاه گفتی نه حیات جان ماست

گاه هستی زو بر آوردی سری ** گاه او از نیستی خوردی بری

چونک بر وی سرد گشتی این نهاد ** جوش کردی گرم چشمه‌ی اتحاد 4760

چونک با بی‌برگی غربت بساخت ** برگ بی‌برگی به سوی او بتاخت

خوشه‌های فکرتش بی‌کاه شد ** شب‌روان را رهنما چون ماه شد

ای بسا طوطی گویای خمش ** ای بسا شیرین‌روان رو ترش

رو به گورستان دمی خامش نشین ** آن خموشان سخن‌گو را ببین

لیک اگر یکرنگ بینی خاکشان ** نیست یکسان حالت چالاکشان 4765

شحم و لحم زندگان یکسان بود ** آن یکی غمگین دگر شادان بود

تو چه دانی تا ننوشی قالشان ** زانک پنهانست بر تو حالشان

بشنوی از قال های و هوی را ** کی ببینی حالت صدتوی را

نقش ما یکسان بضدها متصف ** خاک هم یکسان روانشان مختلف

همچنین یکسان بود آوازها ** آن یکی پر درد و آن پر نازها 4770

بانگ اسپان بشنوی اندر مصاف ** بانگ مرغان بشنوی اندر طواف

آن یکی از حقد و دیگر ز ارتباط ** آن یکی از رنج و دیگر از نشاط

هر که دور از حالت ایشان بود ** پیشش آن آوازها یکسان بود

آن درختی جنبد از زخم تبر ** و آن درخت دیگر از باد سحر

بس غلط گشتم ز دیگ مردریگ ** زانک سرپوشیده می‌جوشید دیگ 4775