از سفر بیدق شود فرزین راد ** وز سفر یابید یوسف صد مراد

از سفر بیدق شود فرزین راد ** وز سفر یابید یوسف صد مراد 535

روز روی از آفتابی سوختند ** شب ز اختر راه می‌آموختند

خوب گشته پیش ایشان راه زشت ** از نشاط ده شده ره چون بهشت

تلخ از شیرین‌لبان خوش می‌شود ** خار از گلزار دلکش می‌شود

حنظل از معشوق خرما می‌شود ** خانه از همخانه صحرا می‌شود

ای بسا از نازنینان خارکش ** بر امید گل‌عذار ماه‌وش 540

ای بسا حمال گشته پشت‌ریش ** از برای دلبر مه‌روی خویش

کرده آهنگر جمال خود سیاه ** تا که شب آید ببوسد روی ماه

خواجه تا شب بر دکانی چار میخ ** زانک سروی در دلش کردست بیخ

تاجری دریا و خشکی می‌رود ** آن بمهر خانه‌شینی می‌دود

هر که را با مرده سودایی بود ** بر امید زنده‌سیمایی بود 545

آن دروگر روی آورده به چوب ** بر امید خدمت مه‌روی خوب

بر امید زنده‌ای کن اجتهاد ** کو نگردد بعد روزی دو جماد

مونسی مگزین خسی را از خسی ** عاریت باشد درو آن مونسی

انس تو با مادر و بابا کجاست ** گر بجز حق مونسانت را وفاست

انس تو با دایه و لالا چه شد ** گر کسی شاید بغیر حق عضد 550

انس تو با شیر و با پستان نماند ** نفرت تو از دبیرستان نماند

آن شعاعی بود بر دیوارشان ** جانب خورشید وا رفت آن نشان

بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع ** تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع

عشق تو بر هر چه آن موجود بود ** آن ز وصف حق زر اندود بود

چون زری با اصل رفت و مس بماند ** طبع سیر آمد طلاق او براند 555

از زر اندود صفاتش پا بکش ** از جهالت قلب را کم گوی خوش

کان خوشی در قلبها عاریتست ** زیر زینت مایه‌ی بی زینتست

زر ز روی قلب در کان می‌رود ** سوی آن کان رو تو هم کان می‌رود

نور از دیوار تا خور می‌رود ** تو بدان خور رو که در خور می‌رود