زر گمان بردند بسته در گره ** می‌شتابیدند مغروران به ده

همچنین خندان و رقصان می‌شدند ** سوی آن دولاب چرخی می‌زدند

چون همی‌دیدند مرغی می‌پرید ** جانب ده صبر جامه می‌درید

هر که می‌آمد ز ده از سوی او ** بوسه می‌دادند خوش بر روی او 565

گر تو روی یار ما را دیده‌ای ** پس تو جان را جان و ما را دیده‌ای

نواختن مجنون آن سگ را کی مقیم کوی لیلی بود

همچو مجنون کو سگی را می‌نواخت ** بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت

گرد او می‌گشت خاضع در طواف ** هم جلاب شکرش می‌داد صاف

بوالفضولی گفت ای مجنون خام ** این چه شیدست این که می‌آری مدام

پوز سگ دایم پلیدی می‌خورد ** مقعد خود را بلب می‌استرد 570

عیبهای سگ بسی او بر شمرد ** عیب‌دان از غیب‌دان بویی نبرد

گفت مجنون تو همه نقشی و تن ** اندر آ و بنگرش از چشم من

کین طلسم بسته‌ی مولیست این ** پاسبان کوچه‌ی لیلیست این

همنشین بین و دل و جان و شناخت ** کو کجا بگزید و مسکن‌گاه ساخت

او سگ فرخ‌رخ کهف منست ** بلک او هم‌درد و هم‌لهف منست 575

آن سگی که باشد اندر کوی او ** من به شیران کی دهم یک موی او

ای که شیران مر سگانش را غلام ** گفت امکان نیست خامش والسلام

گر ز صورت بگذرید ای دوستان ** جنتست و گلستان در گلستان

صورت خود چون شکستی سوختی ** صورت کل را شکست آموختی

بعد از آن هر صورتی را بشکنی ** همچو حیدر باب خیبر بر کنی 580

سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم ** که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

سوی دام آن تملق شادمان ** همچو مرغی سوی دانه‌ی امتحان

از کرم دانست مرغ آن دانه را ** غایت حرص است نه جود آن عطا

مرغکان در طمع دانه شادمان ** سوی آن تزویر پران و دوان

گر ز شادی خواجه آگاهت کنم ** ترسم ای ره‌رو که بیگاهت کنم 585

مختصر کردم چو آمد ده پدید ** خود نبود آن ده ره دیگر گزید