شهریان خود ره‌زنان نسبت بروح ** روستایی کیست گیج و بی فتوح

این سزای آنک بی تدبیر عقل ** بانگ غولی آمدش بگزید نقل

چون پشیمانی ز دل شد تا شغاف ** زان سپس سودی ندارد اعتراف

آن کمان و تیر اندر دست او ** گرگ را جویان همه شب سو بسو 645

گرگ بر وی خود مسلط چون شرر ** گرگ جویان و ز گرگ او بی‌خبر

هر پشه هر کیک چون گرگی شده ** اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده

فرصت آن پشه راندن هم نبود ** از نهیب حمله‌ی گرگ عنود

تا نباید گرگ آسیبی زند ** روستایی ریش خواجه بر کند

این چنین دندان‌کنان تا نیمشب ** جانشان از ناف می‌آمد به لب 650

ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای ** سر بر آورد از فراز پشته‌ای

تیر را بگشاد آن خواجه ز شست ** زد بر آن حیوان که تا افتاد پست

اندر افتادن ز حیوان باد جست ** روستایی های کرد و کوفت دست

ناجوامردا که خرکره‌ی منست ** گفت نه این گرگ چون آهرمنست

اندرو اشکال گرگی ظاهرست ** شکل او از گرگی او مخبرست 655

گفت نه بادی که جست از فرج وی ** می‌شناسم همچنانک آبی ز می

کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض ** که مبادت بسط هرگز ز انقباض

گفت نیکوتر تفحص کن شبست ** شخصها در شب ز ناظر محجبست

شب غلط بنماید و مبدل بسی ** دید صایب شب ندارد هر کسی

هم شب و هم ابر و هم باران ژرف ** این سه تاریکی غلط آرد شگرف 660

گفت آن بر من چو روز روشنست ** می‌شناسم باد خرکره‌ی منست

در میان بیست باد آن باد را ** می‌شناسم چون مسافر زاد را

خواجه بر جست و بیامد ناشکفت ** روستایی را گریبانش گرفت

کابله طرار شید آورده‌ای ** بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای

در سه تاریکی شناسی باد خر ** چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر 665

آنک داند نیمشب گوساله را ** چون نداند همره ده‌ساله را