ناجوامردا که خرکره‌ی منست ** گفت نه این گرگ چون آهرمنست

اندرو اشکال گرگی ظاهرست ** شکل او از گرگی او مخبرست 655

گفت نه بادی که جست از فرج وی ** می‌شناسم همچنانک آبی ز می

کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض ** که مبادت بسط هرگز ز انقباض

گفت نیکوتر تفحص کن شبست ** شخصها در شب ز ناظر محجبست

شب غلط بنماید و مبدل بسی ** دید صایب شب ندارد هر کسی

هم شب و هم ابر و هم باران ژرف ** این سه تاریکی غلط آرد شگرف 660

گفت آن بر من چو روز روشنست ** می‌شناسم باد خرکره‌ی منست

در میان بیست باد آن باد را ** می‌شناسم چون مسافر زاد را

خواجه بر جست و بیامد ناشکفت ** روستایی را گریبانش گرفت

کابله طرار شید آورده‌ای ** بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای

در سه تاریکی شناسی باد خر ** چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر 665

آنک داند نیمشب گوساله را ** چون نداند همره ده‌ساله را

خویشتن را عارف و واله کنی ** خاک در چشم مروت می‌زنی

که مرا از خویش هم آگاه نیست ** در دلم گنجای جز الله نیست

آنچ دی خوردم از آنم یاد نیست ** این دل از غیر تحیر شاد نیست

عاقل و مجنون حقم یاد آر ** در چنین بی‌خویشیم معذور دار 670

آنک مرداری خورد یعنی نبید ** شرع او را سوی معذوران کشید

مست و بنگی را طلاق و بیع نیست ** همچو طفلست او معاف و معتقیست

مستیی کید ز بوی شاه فرد ** صد خم می در سر و مغز آن نکرد

پس برو تکلیف چون باشد روا ** اسب ساقط گشت و شد بی دست و پا

بار کی نهد در جهان خرکره را ** درس کی دهد پارسی بومره را 675

بار بر گیرند چون آمد عرج ** گفت حق لیس علی الاعمی حرج

سوی خود اعمی شدم از حق بصیر ** پس معافم از قلیل و از کثیر

لاف درویشی زنی و بی‌خودی ** های هوی مستیان ایزدی