گفت عمران این زمان چون آمدی ** گفت از شوق و قضای ایزدی

در کشیدش در کنار از مهر مرد ** بر نیامد با خود آن دم در نبرد

جفت شد با او امانت را سپرد ** پس بگفت ای زن نه این کاریست خرد

آهنی بر سنگ زد زاد آتشی ** آتشی از شاه و ملکش کین‌کشی

من چو ابرم تو زمین موسی نبات ** حق شه شطرنج و ما ماتیم مات 885

مات و برد از شاه می‌دان ای عروس ** آن مدان از ما مکن بر ما فسوس

آنچ این فرعون می‌ترسد ازو ** هست شد این دم که گشتم جفت تو

وصیت کردن عمران جفت خود را بعد از مجامعت کی مرا ندیده باشی

وا مگردان هیچ ازینها دم مزن ** تا نیاید بر من و تو صد حزن

عاقبت پیدا شود آثار این ** چون علامتها رسید ای نازنین

در زمان از سوی میدان نعره‌ها ** می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا 890

شاه از آن هیبت برون جست آن زمان ** پابرهنه کین چه غلغلهاست هان

از سوی میدان چه بانگست و غریو ** کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو

گفت عمران شاه ما را عمر باد ** قوم اسرائیلیانند از تو شاد

از عطای شاه شادی می‌کنند ** رقص می‌آرند و کفها می‌زنند

گفت باشد کین بود اما ولیک ** وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک 895

ترسیدن فرعون از آن بانگ

این صدا جان مرا تغییر کرد ** از غم و اندوه تلخم پیر کرد

پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه ** جمله شب او همچو حامل وقت زه

هر زمان می‌گفت ای عمران مرا ** سخت از جا برده است این نعره‌ها

زهره نه عمران مسکین را که تا ** باز گوید اختلاط جفت را

که زن عمران به عمران در خزید ** تا که شد استاره‌ی موسی پدید 900

هر پیمبر که در آید در رحم ** نجم او بر چرخ گردد منتجم

پیدا شدن استاره‌ی موسی علیه السلام بر آسمان و غریو منجمان در میدان

بر فلک پیدا شد آن استاره‌اش ** کوری فرعون و مکر و چاره‌اش

روز شد گفتش که ای عمران برو ** واقف آن غلغل و آن بانگ شو

راند عمران جانب میدان و گفت ** این چه غلغل بود شاهنشه نخفت

هر منجم سر برهنه جامه‌پاک ** همچو اصحاب عزا بوسیده خاک 905