جنگهای خلق بهر خوبیست ** برگ بی برگی نشان طوبیست

خشمهای خلق بهر آشتیست ** دام راحت دایما بی‌راحتیست 990

هر زدن بهر نوازش را بود ** هر گله از شکر آگه می‌کند

بوی بر از جزو تا کل ای کریم ** بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

جنگها می آشتی آرد درست ** مار گیر از بهر یاری مار جست

بهر یاری مار جوید آدمی ** غم خورد بهر حریف بی‌غمی

او همی‌جستی یکی ماری شگرف ** گرد کوهستان و در ایام برف 995

اژدهایی مرده دید آنجا عظیم ** که دلش از شکل او شد پر ز بیم

مارگیر اندر زمستان شدید ** مار می‌جست اژدهایی مرده دید

مارگیر از بهر حیرانی خلق ** مار گیرد اینت نادانی خلق

آدمی کوهیست چون مفتون شود ** کوه اندر مار حیران چون شود

خویشتن نشناخت مسکین آدمی ** از فزونی آمد و شد در کمی 1000

خویشتن را آدمی ارزان فروخت ** بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت

صد هزاران مار و که حیران اوست ** او چرا حیران شدست و ماردوست

مارگیر آن اژدها را بر گرفت ** سوی بغداد آمد از بهر شگفت

اژدهایی چون ستون خانه‌ای ** می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای

کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام ** در شکارش من جگرها خورده‌ام 1005

او همی مرده گمان بردش ولیک ** زنده بود و او ندیدش نیک نیک

او ز سرماها و برف افسرده بود ** زنده بود و شکل مرده می‌نمود

عالم افسردست و نام او جماد ** جامد افسرده بود ای اوستاد

باش تا خورشید حشر آید عیان ** تا ببینی جنبش جسم جهان

چون عصای موسی اینجا مار شد ** عقل را از ساکنان اخبار شد 1010

پاره‌ی خاک ترا چون مرد ساخت ** خاکها را جملگی شاید شناخت

مرده زین سو اند و زان سو زنده‌اند ** خامش اینجا و آن طرف گوینده‌اند

چون از آن سوشان فرستد سوی ما ** آن عصا گردد سوی ما اژدها