کعبه را که هر دمی عزی فزود ** آن ز اخلاصات ابراهیم بود

فضل آن مسجد خاک و سنگ نیست ** لیک در بناش حرص و جنگ نیست

نه کتبشان مثل کتب دیگران ** نی مساجدشان نی کسب وخان و مان 1140

نه ادبشان نه غضبشان نه نکال ** نه نعاس و نه قیاس و نه مقال

هر یکیشان را یکی فری دگر ** مرغ جانشان طایر از پری دگر

دل همی لرزد ز ذکر حالشان ** قبله‌ی افعال ما افعالشان

مرغشان را بیضه‌ها زرین بدست ** نیم‌شب جانشان سحرگه بین شدست

هر چه گویم من به جان نیکوی قوم ** نقص گفتم گشته ناقص‌گوی قوم 1145

مسجد اقصی بسازید ای کرام ** که سلیمان باز آمد والسلام

ور ازین دیوان و پریان سر کشند ** جمله را املاک در چنبر کشند

دیو یک دم کژ رود از مکر و زرق ** تازیانه آیدش بر سر چو برق

چون سلیمان شو که تا دیوان تو ** سنگ برند از پی ایوان تو

چون سلیمان باش بی‌وسواس و ریو ** تا ترا فرمان برد جنی و دیو 1150

خاتم تو این دلست و هوش دار ** تا نگردد دیو را خاتم شکار

پس سلیمانی کند بر تو مدام ** دیو با خاتم حذر کن والسلام

آن سلیمانی دلا منسوخ نیست ** در سر و سرت سلیمانی کنیست

دیو هم وقتی سلیمانی کند ** لیک هر جولاهه اطلس کی تند

دست جنباند چو دست او ولیک ** در میان هر دوشان فرقیست نیک 1155

قصه‌ی شاعر و صله دادن شاه و مضاعف کردن آن وزیر بوالحسن نام

شاعری آورد شعری پیش شاه ** بر امید خلعت و اکرام و جاه

شاه مکرم بود فرمودش هزار ** از زر سرخ و کرامات و نثار

پس وزیرش گفت کین اندک بود ** ده هزارش هدیه وا ده تا رود

از چنو شاعر نس از تو بحردست ** ده هزاری که بگفتم اندکست

فقه گفت آن شاه را و فلسفه ** تا برآمد عشر خرمن از کفه 1160

ده هزارش داد و خلعت درخورش ** خانه‌ی شکر و ثنا گشت آن سرش

پس تفحص کرد کین سعی کی بود ** شاه را اهلیت من کی نمود