وای آنکو مرد و عصیانش نمود ** تا نپنداری به مرگ او جان ببرد

وای آنکو مرد و عصیانش نمود ** تا نپنداری به مرگ او جان ببرد 1205

این رها کن زانک شاعر بر گذر ** وام‌دارست و قوی محتاج زر

برد شاعر شعر سوی شهریار ** بر امید بخشش و احسان پار

نازنین شعری پر از در درست ** بر امید و بوی اکرام نخست

شاه هم بر خوی خود گفتش هزار ** چون چنین بد عادت آن شهریار

لیک این بار آن وزیر پر ز جود ** بر براق عز ز دنیا رفته بود 1210

بر مقام او وزیر نو رئیس ** گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس

گفت ای شه خرجها داریم ما ** شاعری را نبود این بخشش جزا

من به ربع عشر این ای مغتنم ** مرد شاعر را خوش و راضی کنم

خلق گفتندش که او از پیش‌دست ** ده هزاران زین دلاور برده است

بعد شکر کلک خایی چون کند ** بعد سلطانی گدایی چون کند 1215

گفت بفشارم ورا اندر فشار ** تا شود زار و نزار از انتظار

آنگه ار خاکش دهم از راه من ** در رباید هم‌چو گلبرگ از چمن

این به من بگذار که استادم درین ** گر تقاضاگر بود هر آتشین

از ثریا گر بپرد تا ثری ** نرم گردد چون ببیند او مرا

گفت سلطانش برو فرمان تراست ** لیک شادش کن که نیکوگوی ماست 1220

گفت او را و دو صد اومیدلیس ** تو به من بگذار این بر من نویس

پس فکندش صاحب اندر انتظار ** شد زمستان و دی و آمد بهار

شاعر اندر انتظارش پیر شد ** پس زبون این غم و تدبیر شد

گفت اگر زر نه که دشنامم دهی ** تا رهد جانم ترا باشم رهی

انتظارم کشت باری گو برو ** تا رهد این جان مسکین از گرو 1225

بعد از آنش داد ربع عشر آن ** ماند شاعر اندر اندیشه‌ی گران

کانچنان نقد و چنان بسیار بود ** این که دیر اشکفت دسته‌ی خار بود

پس بگفتندش که آن دستور راد ** رفت از دنیا خدا مزدت دهاد

که مضاعف زو همی‌شد آن عطا ** کم همی‌افتاد بخشش را خطا