آن کلامی که بدادی سنگ شیر ** از خوشی آن کلام بی‌نظیر

چون بهامان که وزیرش بود او ** مشورت کردی که کینش بود خو

پس بگفتی تا کنون بودی خدیو ** بنده گردی ژنده‌پوشی را بریو

هم‌چو سنگ منجنیقی آمدی ** آن سخن بر شیشه خانه‌ی او زدی

هر چه صد روز آن کلیم خوش‌خطاب ** ساختی در یک‌دم او کردی خراب 1245

عقل تو دستور و مغلوب هواست ** در وجودت ره‌زن راه خداست

ناصحی ربانیی پندت دهد ** آن سخن را او به فن طرحی نهد

کین نه بر جایست هین از جا مشو ** نیست چندان با خود آ شیدا مشو

وای آن شه که وزیرش این بود ** جای هر دو دوزخ پر کین بود

شاد آن شاهی که او را دست‌گیر ** باشد اندر کار چون آصف وزیر 1250

شاه عادل چون قرین او شود ** نام آن نور علی نور این بود

چون سلیمان شاه و چون آصف وزیر ** نور بر نورست و عنبر بر عبیر

شاه فرعون و چو هامانش وزیر ** هر دو را نبود ز بدبختی گزیر

پس بود ظلمات بعضی فوق بعض ** نه خرد یار و نه دولت روز عرض

من ندیدم جز شقاوت در لام ** گر تو دیدستی رسان از من سلام 1255

هم‌چو جان باشد شه و صاحب چو عقل ** عقل فاسد روح را آرد بنقل

آن فرشته‌ی عقل چون هاروت شد ** سحرآموز دو صد طاغوت شد

عقل جزوی را وزیر خود مگیر ** عقل کل را ساز ای سلطان وزیر

مر هوا را تو وزیر خود مساز ** که برآید جان پاکت از نماز

کین هوا پر حرص و حالی‌بین بود ** عقل را اندیشه یوم دین بود 1260

عقل را دو دیده در پایان کار ** بهر آن گل می‌کشد او رنج خار

که نفرساید نریزد در خزان ** باد هر خرطوم اخشم دور از آن

نشستن دیو بر مقام سلیمان علیه‌السلام و تشبه کردن او به کارهای سلیمان علیه‌السلام و فرق ظاهر میان هر دو سلیمان و دیو خویشتن را سلیمان بن داود نام کردن

ورچه عقلت هست با عقل دگر ** یار باش و مشورت کن ای پدر

با دو عقل از بس بلاها وا رهی ** پای خود بر اوج گردونها نهی

دیو گر خود را سلیمان نام کرد ** ملک برد و مملکت را رام کرد 1265