گاو گر واقف ز قصابان بدی ** کی پی ایشان بدان دکان شدی

یا بخوردی از کف ایشان سبوس ** یا بدادی شیرشان از چاپلوس

ور بخوردی کی علف هضمش شدی ** گر ز مقصود علف واقف بدی

پس ستون این جهان خود غفلتست ** چیست دولت کین دوادو با لتست 1330

اولش دو دو به آخر لت بخور ** جز درین ویرانه نبود مرگ خر

تو به جد کاری که بگرفتی به دست ** عیبش این دم بر تو پوشیده شدست

زان همی تانی بدادن تن به کار ** که بپوشید از تو عیبش کردگار

همچنین هر فکر که گرمی در آن ** عیب آن فکرت شدست از تو نهان

بر تو گر پیدا شدی زو عیب و شین ** زو رمیدی جانت بعد المشرقین 1335

حال که آخر زو پشیمان می‌شوی ** گر بود این حال اول کی دوی

پس بپوشید اول آن بر جان ما ** تا کنیم آن کار بر وفق قضا

چون قضا آورد حکم خود پدید ** چشم وا شد تا پشیمانی رسید

این پشیمانی قضای دیگرست ** این پشیمانی بهل حق را پرست

ور کنی عادت پشیمان خور شوی ** زین پشیمانی پشیمان‌تر شوی 1340

نیم عمرت در پریشانی رود ** نیم دیگر در پشیمانی رود

ترک این فکر و پریشانی بگو ** حال و یار و کار نیکوتر بجو

ور نداری کار نیکوتر به دست ** پس پشیمانیت بر فوت چه است

گر همی دانی ره نیکو پرست ** ور ندانی چون بدانی کین به دست

بد ندانی تا ندانی نیک را ** ضد را از ضد توان دید ای فتی 1345

چون ز ترک فکر این عاجز شدی ** از گناه آنگاه هم عاجز بدی

چون بدی عاجز پشیمانی ز چیست ** عاجزی را باز جو کز جذب کیست

عاجزی بی‌قادری اندر جهان ** کس ندیدست و نباشد این بدان

همچنین هر آرزو که می‌بری ** تو ز عیب آن حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو ** خود رمیدی جان تو زان جست و جو 1350

گر نمودی عیب آن کار او ترا ** کس نبردی کش کشان آن سو ترا