ور کنی عادت پشیمان خور شوی ** زین پشیمانی پشیمان‌تر شوی

ور کنی عادت پشیمان خور شوی ** زین پشیمانی پشیمان‌تر شوی 1340

نیم عمرت در پریشانی رود ** نیم دیگر در پشیمانی رود

ترک این فکر و پریشانی بگو ** حال و یار و کار نیکوتر بجو

ور نداری کار نیکوتر به دست ** پس پشیمانیت بر فوت چه است

گر همی دانی ره نیکو پرست ** ور ندانی چون بدانی کین به دست

بد ندانی تا ندانی نیک را ** ضد را از ضد توان دید ای فتی 1345

چون ز ترک فکر این عاجز شدی ** از گناه آنگاه هم عاجز بدی

چون بدی عاجز پشیمانی ز چیست ** عاجزی را باز جو کز جذب کیست

عاجزی بی‌قادری اندر جهان ** کس ندیدست و نباشد این بدان

همچنین هر آرزو که می‌بری ** تو ز عیب آن حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو ** خود رمیدی جان تو زان جست و جو 1350

گر نمودی عیب آن کار او ترا ** کس نبردی کش کشان آن سو ترا

وان دگر کار کز آن هستی نفور ** زان بود که عیبش آمد در ظهور

ای خدای رازدان خوش‌سخن ** عیب کار بد ز ما پنهان مکن

عیب کار نیک را منما به ما ** تا نگردیم از روش سرد و هبا

هم بر آن عادت سلیمان سنی ** رفت در مسجد میان روشنی 1355

قاعده‌ی هر روز را می‌جست شاه ** که ببیند مسجد اندر نو گیاه

دل ببیند سر بدان چشم صفی ** آن حشایش که شد از عامه خفی

قصه‌ی صوفی کی در میان گلستان سر به زانو مراقب بود یارانش گفتند سر برآور تفرج کن بر گلستان و ریاحین و مرغان و آثار رحمةالله تعالی

صوفیی در باغ از بهر گشاد ** صوفیانه روی بر زانو نهاد

پس فرو رفت او به خود اندر نغول ** شد ملول از صورت خوابش فضول

که چه خسپی آخر اندر رز نگر ** این درختان بین و آثار و خضر 1360

امر حق بشنو که گفتست انظروا ** سوی این آثار رحمت آر رو

گفت آثارش دلست ای بوالهوس ** آن برون آثار آثارست و بس

باغها و سبزه‌ها در عین جان ** بر برون عکسش چو در آب روان

آن خیال باغ باشد اندر آب ** که کند از لطف آب آن اضطراب