بس به گورستان غریو افتاد و آه ** تا قیامت زین غلط وا حسرتاه

ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد ** یعنی او از اصل این رز بوی برد

قصه‌ی رستن خروب در گوشه‌ی مسجد اقصی و غمگین شدن سلیمان علیه‌السلام از آن چون به سخن آمد با او و خاصیت و نام خود بگفت

پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای ** نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای

دید بس نادر گیاهی سبز و تر ** می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

پس سلامش کرد در حال آن حشیش ** او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش 1375

گفت نامت چیست برگو بی‌دهان ** گفت خروبست ای شاه جهان

گفت اندر تو چه خاصیت بود ** گفت من رستم مکان ویران شود

من که خروبم خراب منزلم ** هادم بنیاد این آب و گلم

پس سلیمان آن زمان دانست زود ** که اجل آمد سفر خواهد نمود

گفت تا من هستم این مسجد یقین ** در خلل ناید ز آفات زمین 1380

تا که من باشم وجود من بود ** مسجداقصی مخلخل کی شود

پس که هدم مسجد ما بی‌گمان ** نبود الا بعد مرگ ما بدان

مسجدست آن دل که جسمش ساجدست ** یار بد خروب هر جا مسجدست

یار بد چون رست در تو مهر او ** هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

برکن از بیخش که گر سر بر زند ** مر ترا و مسجدت را بر کند 1385

عاشقا خروب تو آمد کژی ** هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی

خویش مجرم دان و مجرم گو مترس ** تا ندزدد از تو آن استاد درس

چون بگویی جاهلم تعلیم ده ** این چنین انصاف از ناموس به

از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد ** که بدم من سرخ رو کردیم زرد

رنگ رنگ تست صباغم توی ** اصل جرم و آفت و داغم توی

هین بخوان رب بما اغویتنی ** تا نگردی جبری و کژ کم تنی

بر درخت جبر تا کی بر جهی ** اختیار خویش را یک‌سو نهی

هم‌چو آن ابلیس و ذریات او ** با خدا در جنگ و اندر گفت و گو 1395