از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد ** که بدم من سرخ رو کردیم زرد

رنگ رنگ تست صباغم توی ** اصل جرم و آفت و داغم توی

هین بخوان رب بما اغویتنی ** تا نگردی جبری و کژ کم تنی

بر درخت جبر تا کی بر جهی ** اختیار خویش را یک‌سو نهی

هم‌چو آن ابلیس و ذریات او ** با خدا در جنگ و اندر گفت و گو 1395

چون بود اکراه با چندان خوشی ** که تو در عصیان همی دامن کشی

آن‌چنان خوش کس رود در مکرهی ** کس چنان رقصان دود در گم‌رهی

بیست مرده جنگ می‌کردی در آن ** کت همی‌دادند پند آن دیگران

که صواب اینست و راه اینست و بس ** کی زند طعنه مرا جز هیچ‌کس

کی چنین گوید کسی کو مکر هست ** چون چنین جنگد کسی کو بی‌رهست 1400

هر چه نفست خواست داری اختیار ** هر چه عقلت خواست آری اضطرار

داند او کو نیک‌بخت و محرمست ** زیرکی ز ابلیس و عشق از آدمست

زیرکی سباحی آمد در بحار ** کم رهد غرقست او پایان کار

هل سباحت را رها کن کبر و کین ** نیست جیحون نیست جو دریاست این

وانگهان دریای ژرف بی‌پناه ** در رباید هفت دریا را چو کاه 1405

عشق چون کشتی بود بهر خواص ** کم بود آفت بود اغلب خلاص

زیرکی بفروش و حیرانی بخر ** زیرکی ظنست و حیرانی نظر

عقل قربان کن به پیش مصطفی ** حسبی الله گو که الله‌ام کفی

هم‌چو کنعان سر ز کشتی وا مکش ** که غرورش داد نفس زیرکش

که برآیم بر سر کوه مشید ** منت نوحم چرا باید کشید 1410

چون رمى از منتش اى بىرشد ** كه خدا هم منت او مىكشد

چون رمی از منتش بر جان ما ** چونک شکر و منتش گوید خدا

تو چه دانی ای غراره‌ی پر حسد ** منت او را خدا هم می‌کشد