لیک ناقه بس مراقب بود و چست ** چون بدیدی او مهار خویش سست

فهم کردی زو که غافل گشت و دنگ ** رو سپس کردی به کره بی‌درنگ

چون به خود باز آمدی دیدی ز جا ** کو سپس رفتست بس فرسنگها 1540

در سه روزه ره بدین احوالها ** ماند مجنون در تردد سالها

گفت ای ناقه چو هر دو عاشقیم ** ما دو ضد پس همره نالایقیم

نیستت بر وفق من مهر و مهار ** کرد باید از تو صحبت اختیار

این دو همره یکدگر را راه‌زن ** گمره آن جان کو فرو ناید ز تن

جان ز هجر عرش اندر فاقه‌ای ** تن ز عشق خاربن چون ناقه‌ای 1545

جان گشاید سوی بالا بالها ** در زده تن در زمین چنگالها

تا تو با من باشی ای مرده‌ی وطن ** پس ز لیلی دور ماند جان من

روزگارم رفت زین گون حالها ** هم‌چو تیه و قوم موسی سالها

خطوتینی بود این ره تا وصال ** مانده‌ام در ره ز شستت شصت سال

راه نزدیک و بماندم سخت دیر ** سیر گشتم زین سواری سیرسیر 1550

سرنگون خود را از اشتر در فکند ** گفت سوزیدم ز غم تا چندچند

تنگ شد بر وی بیابان فراخ ** خویشتن افکند اندر سنگلاخ

آنچنان افکند خود را سخت زیر ** که مخلخل گشت جسم آن دلیر

چون چنان افکند خود را سوی پست ** از قضا آن لحظه پایش هم شکست

پای را بر بست و گفتا گو شوم ** در خم چوگانش غلطان می‌روم 1555

زین کند نفرین حکیم خوش‌دهن ** بر سواری کو فرو ناید ز تن

عشق مولی کی کم از لیلی بود ** گوی گشتن بهر او اولی بود

گوی شو می‌گرد بر پهلوی صدق ** غلط غلطان در خم چوگان عشق

کین سفر زین پس بود جذب خدا ** وان سفر بر ناقه باشد سیر ما

این چنین سیریست مستثنی ز جنس ** کان فزود از اجتهاد جن و انس 1560

این چنین جذبیست نی هر جذب عام ** که نهادش فضل احمد والسلام

نوشتن آن غلام قصه‌ی شکایت نقصان اجری سوی پادشاه

قصه کوته کن برای آن غلام ** که سوی شه بر نوشتست او پیام