تنگ شد بر وی بیابان فراخ ** خویشتن افکند اندر سنگلاخ

آنچنان افکند خود را سخت زیر ** که مخلخل گشت جسم آن دلیر

چون چنان افکند خود را سوی پست ** از قضا آن لحظه پایش هم شکست

پای را بر بست و گفتا گو شوم ** در خم چوگانش غلطان می‌روم 1555

زین کند نفرین حکیم خوش‌دهن ** بر سواری کو فرو ناید ز تن

عشق مولی کی کم از لیلی بود ** گوی گشتن بهر او اولی بود

گوی شو می‌گرد بر پهلوی صدق ** غلط غلطان در خم چوگان عشق

کین سفر زین پس بود جذب خدا ** وان سفر بر ناقه باشد سیر ما

این چنین سیریست مستثنی ز جنس ** کان فزود از اجتهاد جن و انس 1560

این چنین جذبیست نی هر جذب عام ** که نهادش فضل احمد والسلام

نوشتن آن غلام قصه‌ی شکایت نقصان اجری سوی پادشاه

قصه کوته کن برای آن غلام ** که سوی شه بر نوشتست او پیام

قصه پر جنگ و پر هستی و کین ** می‌فرستد پیش شاه نازنین

کالبد نامه‌ست اندر وی نگر ** هست لایق شاه را آنگه ببر

گوشه‌ای رو نامه را بگشا بخوان ** بین که حرفش هست در خورد شهان 1565

گر نباشد درخور آن را پاره کن ** نامه‌ی دیگر نویس و چاره کن

لیک فتح نامه‌ی تن زپ مدان ** ورنه هر کس سر دل دیدی عیان

نامه بگشادن چه دشوارست و صعب ** کار مردانست نه طفلان کعب

جمله بر فهرست قانع گشته‌ایم ** زانک در حرص و هوا آغشته‌ایم

باشد آن فهرست دامی عامه را ** تا چنان دانند متن نامه را 1570

باز کن سرنامه را گردن متاب ** زین سخن والله اعلم بالصواب

هست آن عنوان چو اقرار زبان ** متن نامه‌ی سینه را کن امتحان

که موافق هست با اقرار تو ** تا منافق‌وار نبود کار تو

چون جوالی بس گرانی می‌بری ** زان نباید کم که در وی بنگری

که چه داری در جوال از تلخ و خوش ** گر همی ارزد کشیدن را بکش 1575

ورنه خالی کن جوالت را ز سنگ ** باز خر خود را ازین بیگار و ننگ