هر کسی را دعوی حسن و نمک ** سنگ مرگ آمد نمکها را محک

سحر رفت و معجزه‌ی موسی گذشت ** هر دو را از بام بود افتاد طشت 1675

بانگ طشت سحر جز لعنت چه ماند ** بانگ طشت دین به جز رفعت چه ماند

چون محک پنهان شدست از مرد و زن ** در صف آ ای قلب و اکنون لاف زن

وقت لافستت محک چون غایبست ** می‌برندت از عزیزی دست دست

قلب می‌گوید ز نخوت هر دمم ** ای زر خالص من از تو کی کمم

زر همی‌گوید بلی ای خواجه‌تاش ** لیک می‌آید محک آماده باش 1680

مرگ تن هدیه‌ست بر اصحاب راز ** زر خالص را چه نقصانست گاز

قلب اگر در خویش آخربین بدی ** آن سیه که آخر شد او اول شدی

چون شدی اول سیه اندر لقا ** دور بودی از نفاق و از شقا

کیمیای فضل را طالب بدی ** عقل او بر زرق او غالب بدی

چون شکسته‌دل شدی از حال خویش ** جابر اشکستگان دیدی به پیش 1685

عاقبت را دید و او اشکسته شد ** از شکسته‌بند در دم بسته شد

فضل مسها را سوی اکسیر راند ** آن زراندود از کرم محروم ماند

ای زراندوده مکن دعوی ببین ** که نماند مشتریت اعمی چنین

نور محشر چشمشان بینا کند ** چشم بندی ترا رسوا کند

بنگر آنها را که آخر دیده‌اند ** حسرت جانها و رشک دیده‌اند 1690

بنگر آنها را که حالی دیده‌اند ** سر فاسد ز اصل سر ببریده‌اند

پیش حالی‌بین که در جهلست و شک ** صبح صادق صبح کاذب هر دو یک

صبح کاذب صد هزاران کاروان ** داد بر باد هلاکت ای جوان

نیست نقدی کش غلط‌انداز نیست ** وای آن جان کش محک و گاز نیست

زجر مدعی از دعوی و امر کردن او را به متابعت

بو مسیلم گفت خود من احمدم ** دین احمد را به فن برهم زدم 1695

بو مسیلم را بگو کم کن بطر ** غره‌ی اول مشو آخر نگر

این قلاوزی مکن از حرص جمع ** پس‌روی کن تا رود در پیش شمع

شمع مقصد را نماید هم‌چو ماه ** کین طرف دانه‌ست یا خود دامگاه