این مگیر از فرع این از اصل گیر ** بر کمان کم زن که از بازوست تیر

ما رمیت اذ رمیت ابتلاست ** بر نبی کم نه گنه کان از خداست 1725

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم ** پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای ** سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

اندر آن رقعه ثنای شاه گفت ** گوهر جود و سخای شاه سفت

کای ز بحر و ابر افزون کف تو ** در قضای حاجت حاجات‌جو

زانک ابر آنچ دهد گریان دهد ** کف تو خندان پیاپی خوان نهد 1730

ظاهر رقعه اگر چه مدح بود ** بوی خشم از مدح اثرها می‌نمود

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت ** که تو دوری دور از نور سرشت

رونق کار خسان کاسد شود ** هم‌چو میوه‌ی تازه زو فاسد شود

رونق دنیا برآرد زو کساد ** زانک هست از عالم کون و فساد

خوش نگردد از مدیحی سینه‌ها ** چونک در مداح باشد کینه‌ها 1735

ای دل از کین و کراهت پاک شو ** وانگهان الحمد خوان چالاک شو

بر زبان الحمد و اکراه درون ** از زبان تلبیس باشد یا فسون

وانگهان گفته خدا که ننگرم ** من به ظاهر من به باطن ناظرم

حکایت آن مداح کی از جهت ناموس شکر ممدوح می‌کرد و بوی اندوه و غم اندرون او و خلاقت دلق ظاهر او می‌نمود کی آن شکرها لافست و دروغ

آن یکی با دلق آمد از عراق ** باز پرسیدند یاران از فراق

گفت آری بد فراق الا سفر ** بود بر من بس مبارک مژده‌ور 1740

که خلیفه داد ده خلعت مرا ** که قرینش باد صد مدح و ثنا

شکرها و حمدها بر می‌شمرد ** تا که شکر از حد و اندازه ببرد

پس بگفتندش که احوال نژند ** بر دروغ تو گواهی می‌دهند

تن برهنه سر برهنه سوخته ** شکر را دزدیده یا آموخته

کو نشان شکر و حمد میر تو ** بر سر و بر پای بی توفیر تو 1745

گر زبانت مدح آن شه می‌تند ** هفت اندامت شکایت می‌کند

در سخای آن شه و سلطان جود ** مر ترا کفشی و شلواری نبود

گفت من ایثار کردم آنچ داد ** میر تقصیری نکرد از افتقاد