که خلیفه داد ده خلعت مرا ** که قرینش باد صد مدح و ثنا

شکرها و حمدها بر می‌شمرد ** تا که شکر از حد و اندازه ببرد

پس بگفتندش که احوال نژند ** بر دروغ تو گواهی می‌دهند

تن برهنه سر برهنه سوخته ** شکر را دزدیده یا آموخته

کو نشان شکر و حمد میر تو ** بر سر و بر پای بی توفیر تو 1745

گر زبانت مدح آن شه می‌تند ** هفت اندامت شکایت می‌کند

در سخای آن شه و سلطان جود ** مر ترا کفشی و شلواری نبود

گفت من ایثار کردم آنچ داد ** میر تقصیری نکرد از افتقاد

بستدم جمله عطاها از امیر ** بخش کردم بر یتیم و بر فقیر

مال دادم بستدم عمر دراز ** در جزا زیرا که بودم پاک‌باز 1750

پس بگفتندش مبارک مال رفت ** چیست اندر باطنت این دود نفت

صد کراهت در درون تو چو خار ** کی بود انده نشان ابتشار

کو نشان عشق و ایثار و رضا ** گر درستست آنچ گفتی ما مضی

خود گرفتم مال گم شد میل کو ** سیل اگر بگذشت جای سیل کو

چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا ** گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا 1755

کو نشان پاک‌بازی ای ترش ** بوی لاف کژ همی‌آید خمش

صد نشان باشد درون ایثار را ** صد علامت هست نیکوکار را

مال در ایثار اگر گردد تلف ** در درون صد زندگی آید خلف

در زمین حق زراعت کردنی ** تخمهای پاک آنگه دخل نی

گر نروید خوشه از روضات هو ** پس چه واسع باشد ارض الله بگو 1760

چونک این ارض فنا بی‌ریع نیست ** چون بود ارض الله آن مستوسعیست

این زمین را ریع او خود بی‌حدست ** دانه‌ای را کمترین خود هفصدست

حمد گفتی کو نشان حامدون ** نه برونت هست اثر نه اندرون

حمد عارف مر خدا را راستست ** که گواه حمد او شد پا و دست

از چه تاریک جسمش بر کشید ** وز تک زندان دنیااش خرید 1765