تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز 1775

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی ** می‌زند از سیر که یافه مگوی

هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان ** خانه‌ی دل را نهان همسایگان

از شکاف روزن و دیوارها ** مطلع گردند بر اسرار ما

از شکافی که ندارد هیچ وهم ** صاحب خانه و ندارد هیچ سهم

از نبی بر خوان که دیو و قوم او ** می‌برند از حال انسی خفیه بو 1780

از رهی که انس از آن آگاه نیست ** زانک زین محسوس و زین اشباه نیست

در میان ناقدان زرقی متن ** با محک ای قلب دون لافی مزن

مر محک را ره بود در نقد و قلب ** که خدایش کرد امیر جسم و قلب

چون شیاطین با غلیظیهای خویش ** واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

مسلکی دارند دزدیده درون ** ما ز دزدیهای ایشان سرنگون 1785

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند ** صاحب نقب و شکاف روزنند

پس چرا جان‌های روشن در جهان ** بی‌خبر باشند از حال نهان

در سرایت کمتر از دیوان شدند ** روحها که خیمه بر گردون زدند

دیو دزدانه سوی گردون رود ** از شهاب محرق او مطعون شود

سرنگون از چرخ زیر افتد چنان ** که شقی در جنگ از زخم سنان 1790

آن ز رشک روحهای دل‌پسند ** از فلکشان سرنگون می‌افکنند

تو اگر شلی و لنگ و کور و کر ** این گمان بر روحهای مه مبر

شرم دار و لاف کم زن جان مکن ** که بسی جاسوس هست آن سوی تن

دریافتن طبیبان الهی امراض دین و دل را در سیمای مرید و بیگانه و لحن گفتار او و رنگ چشم او و بی این همه نیز از راه دل کی انهم جواسیس القلوب فجالسوهم بالصدق

این طبیبان بدن دانش‌ورند ** بر سقام تو ز تو واقف‌ترند

تا ز قاروره همی‌بینند حال ** که ندانی تو از آن رو اعتلال 1795

هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم ** بو برند از تو بهر گونه سقم

پس طبیبان الهی در جهان ** چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

هم ز نبضت هم ز چشمت هم ز رنگ ** صد سقم بینند در تو بی‌درنگ

این طبیبان نوآموزند خود ** که بدین آیاتشان حاجت بود