هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم ** بو برند از تو بهر گونه سقم

پس طبیبان الهی در جهان ** چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

هم ز نبضت هم ز چشمت هم ز رنگ ** صد سقم بینند در تو بی‌درنگ

این طبیبان نوآموزند خود ** که بدین آیاتشان حاجت بود

کاملان از دور نامت بشنوند ** تا به قعر باد و بودت در دوند 1800

بلک پیش از زادن تو سالها ** دیده باشندت ترا با حالها

مژده دادن ابویزید از زادن ابوالحسن خرقانی قدس الله روحهما پیش از سالها و نشان صورت او سیرت او یک به یک و نوشتن تاریخ‌نویسان آن در جهت رصد

آن شنیدی داستان بایزید ** که ز حال بوالحسن پیشین چه دید

روزی آن سلطان تقوی می‌گذشت ** با مریدان جانب صحرا و دشت

بوی خوش آمد مر او را ناگهان ** در سواد ری ز سوی خارقان

هم بدانجا ناله‌ی مشتاق کرد ** بوی را از باد استنشاق کرد 1805

بوی خوش را عاشقانه می‌کشید ** جان او از باد باده می‌چشید

کوزه‌ای کو از یخابه پر بود ** چون عرق بر ظاهرش پیدا شود

آن ز سردی هوا آبی شدست ** از درون کوزه نم بیرون نجست

باد بوی‌آور مر او را آب گشت ** آب هم او را شراب ناب گشت

چون درو آثار مستی شد پدید ** یک مرید او را از آن دم بر رسید 1810

پس بپرسیدش که این احوال خوش ** که برونست از حجاب پنج و شش

گاه سرخ و گاه زرد و گه سپید ** می‌شود رویت چه حالست و نوید

می‌کشی بوی و به ظاهر نیست گل ** بی‌شک از غیبست و از گلزار کل

ای تو کام جان هر خودکامه‌ای ** هر دم از غیبت پیام و نامه‌ای

هر دمی یعقوب‌وار از یوسفی ** می‌رسد اندر مشام تو شفا 1815

قطره‌ای بر ریز بر ما زان سبو ** شمه‌ای زان گلستان با ما بگو

خو نداریم ای جمال مهتری ** که لب ما خشک و تو تنها خوری

ای فلک‌پیمای چست چست‌خیز ** زانچ خوردی جرعه‌ای بر ما بریز

میر مجلس نیست در دوران دگر ** جز تو ای شه در حریفان در نگر

کی توان نوشید این می زیردست ** می یقین مر مرد را رسواگرست 1820