بوی خوش آمد مر او را ناگهان ** در سواد ری ز سوی خارقان

هم بدانجا ناله‌ی مشتاق کرد ** بوی را از باد استنشاق کرد 1805

بوی خوش را عاشقانه می‌کشید ** جان او از باد باده می‌چشید

کوزه‌ای کو از یخابه پر بود ** چون عرق بر ظاهرش پیدا شود

آن ز سردی هوا آبی شدست ** از درون کوزه نم بیرون نجست

باد بوی‌آور مر او را آب گشت ** آب هم او را شراب ناب گشت

چون درو آثار مستی شد پدید ** یک مرید او را از آن دم بر رسید 1810

پس بپرسیدش که این احوال خوش ** که برونست از حجاب پنج و شش

گاه سرخ و گاه زرد و گه سپید ** می‌شود رویت چه حالست و نوید

می‌کشی بوی و به ظاهر نیست گل ** بی‌شک از غیبست و از گلزار کل

ای تو کام جان هر خودکامه‌ای ** هر دم از غیبت پیام و نامه‌ای

هر دمی یعقوب‌وار از یوسفی ** می‌رسد اندر مشام تو شفا 1815

قطره‌ای بر ریز بر ما زان سبو ** شمه‌ای زان گلستان با ما بگو

خو نداریم ای جمال مهتری ** که لب ما خشک و تو تنها خوری

ای فلک‌پیمای چست چست‌خیز ** زانچ خوردی جرعه‌ای بر ما بریز

میر مجلس نیست در دوران دگر ** جز تو ای شه در حریفان در نگر

کی توان نوشید این می زیردست ** می یقین مر مرد را رسواگرست 1820

بوی را پوشیده و مکنون کند ** چشم مست خویشتن را چون کند

خود نه آن بویست این که اندر جهان ** صد هزاران پرده‌اش دارد نهان

پر شد از تیزی او صحرا و دشت ** دشت چه کز نه فلک هم در گذشت

این سر خم را به کهگل در مگیر ** کین برهنه نیست خود پوشش‌پذیر

لطف کن ای رازدان رازگو ** آنچ بازت صید کردش بازگو 1825

گفت بوی بوالعجب آمد به من ** هم‌چنانک مر نبی را از یمن

که محمد گفت بر دست صبا ** از یمن می‌آیدم بوی خدا

بوی رامین می‌رسد از جان ویس ** بوی یزدان می‌رسد هم از اویس