خو نداریم ای جمال مهتری ** که لب ما خشک و تو تنها خوری

ای فلک‌پیمای چست چست‌خیز ** زانچ خوردی جرعه‌ای بر ما بریز

میر مجلس نیست در دوران دگر ** جز تو ای شه در حریفان در نگر

کی توان نوشید این می زیردست ** می یقین مر مرد را رسواگرست 1820

بوی را پوشیده و مکنون کند ** چشم مست خویشتن را چون کند

خود نه آن بویست این که اندر جهان ** صد هزاران پرده‌اش دارد نهان

پر شد از تیزی او صحرا و دشت ** دشت چه کز نه فلک هم در گذشت

این سر خم را به کهگل در مگیر ** کین برهنه نیست خود پوشش‌پذیر

لطف کن ای رازدان رازگو ** آنچ بازت صید کردش بازگو 1825

گفت بوی بوالعجب آمد به من ** هم‌چنانک مر نبی را از یمن

که محمد گفت بر دست صبا ** از یمن می‌آیدم بوی خدا

بوی رامین می‌رسد از جان ویس ** بوی یزدان می‌رسد هم از اویس

از اویس و از قرن بوی عجب ** مر نبی را مست کرد و پر طرب

چون اویس از خویش فانی گشته بود ** آن زمینی آسمانی گشته بود 1830

آن هلیله‌ی پروریده در شکر ** چاشنی تلخیش نبود دگر

آن هلیله‌ی رسته از ما و منی ** نقش دارد از هلیله طعم نی

این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا چه گفت از وحی غیب آن شیرمرد

قول رسول صلی الله علیه و سلم انی لاجد نفس الرحمن من قبل الیمن

گفت زین سو بوی یاری می‌رسد ** کاندرین ده شهریاری می‌رسد

بعد چندین سال می‌زاید شهی ** می‌زند بر آسمانها خرگهی 1835

رویش از گلزار حق گلگون بود ** از من او اندر مقام افزون بود

چیست نامش گفت نامش بوالحسن ** حلیه‌اش وا گفت ز ابرو و ذقن

قد او و رنگ او و شکل او ** یک به یک واگفت از گیسو و رو

حلیه‌های روح او را هم نمود ** از صفات و از طریقه و جا و بود

حلیه‌ی تن هم‌چو تن عاریتیست ** دل بر آن کم نه که آن یک ساعتیست 1840

حلیه‌ی روح طبیعی هم فناست ** حلیه‌ی آن جان طلب کان بر سماست