پیرهن در مصر رهن یک حریص ** پر شده کنعان ز بوی آن قمیص

بر نبشتند آن زمان تاریخ را ** از کباب آراستند آن سیخ را

چون رسید آن وقت و آن تاریخ راست ** زاده شد آن شاه و نرد ملک باخت

از پس آن سالها آمد پدید ** بوالحسن بعد وفات بایزید

جمله‌ی خوهای او ز امساک وجود ** آن‌چنان آمد که آن شه گفته بود 1850

لوح محفوظ است او را پیشوا ** از چه محفوظست محفوظ از خطا

نه نجومست و نه رملست و نه خواب ** وحی حق والله اعلم بالصواب

از پی روپوش عامه در بیان ** وحی دل گویند آن را صوفیان

وحی دل گیرش که منظرگاه اوست ** چون خطا باشد چو دل آگاه اوست

مومنا ینظر به نور الله شدی ** از خطا و سهو آمن آمدی 1855

نقصان اجرای جان و دل صوفی از طعام الله

صوفیی از فقر چون در غم شود ** عین فقرش دایه و مطعم شود

زانک جنت از مکاره رسته است ** رحم قسم عاجزی اشکسته است

آنک سرها بشکند او از علو ** رحم حق و خلق ناید سوی او

این سخن آخر ندارد وان جوان ** از کمی اجرای نان شد ناتوان

شاد آن صوفی که رزقش کم شود ** آن شبه‌ش در گردد و اویم شود 1860

زان جرای خاص هر که آگاه شد ** او سزای قرب و اجری‌گاه شد

زان جرای روح چون نقصان شود ** جانش از نقصان آن لرزان شود

پس بداند که خطایی رفته است ** که سمن‌زار رضا آشفته است

هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت ** رقعه سوی صاحب خرمن نبشت

رقعه‌اش بردند پیش میر داد ** خواند او رقعه جوابی وا نداد 1865

گفت او را نیست الا درد لوت ** پس جواب احمق اولیتر سکوت

نیستش درد فراق و وصل هیچ ** بند فرعست او نجوید اصل هیچ

احمقست و مرده‌ی ما و منی ** کز غم فرعش فراغ اصل نی

آسمانها و زمین یک سیب دان ** کز درخت قدرت حق شد عیان

تو چه کرمی در میان سیب در ** وز درخت و باغبانی بی‌خبر 1870